11 - Pierwsi chrześcijanie
11. Modlitwa pierwszych chrześcijan
Dzieje Apostolskie dają nam wiele przykładów modlitwy przeżywanej przez uczniów Chrystusa. Teksty te są inspiracją również dla nas. Od nich możemy się uczyć wytrwałości w modlitwie, otwarcia na Ducha Świętego, a także pewności, że Bóg prowadzi swój Kościół.
Myśli do homilii
1. Światło słowa płynące z czytań mszalnych.
2. Wprowadzenie. W refleksji nad biblijnymi modlitwami przypatrywaliśmy się poprzednio modlitwie św. Szczepana. Jego przykład zachęca nas do głębokiej refleksji nad działaniem Boga w historii ludzi, do żywej wiary w obecność Boga tu i teraz, a także do gotowości przebaczenia także tym, którzy nas kamienują. Podobną drogą, jak św. Szczepan, szli pierwsi chrześcijanie. Przyjęli oni naukę Apostołów i według niej starali się żyć. Dziś chcemy popatrzeć na ich modlitwę.
3. Modlitwa pierwszych chrześcijan. Dzieje Apostolskie przekazują nam najpierw ogólny opis życia pierwszych chrześcijan: „Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie” (2,42). Każda z tych cech charakterystycznych jest ważna i nie mogło jej braknąć. Nie mogło zabraknąć trwania w nauce Apostołów, gdyż oni mówili o słowach i czynach Jezusa oraz świadczyli o Jego zmartwychwstaniu. Ważne znaczenie miało doświadczenie wspólnoty i gromadzenie się na łamaniu chleba, czyli na Eucharystii. Do tych istotnych cech życia tamtej wspólnoty należała także modlitwa. Oni „trwali w modlitwie”. Nie zaniedbywali jej. Staramy się ich naśladować, czego wyrazem jest udział w niedzielnej Eucharystii. W niej słuchamy tych samych słów o Jezusie i Bożym planie zbawienia, których oni słuchali, gromadzimy się na łamanie chleba, a ten chleb życia umacnia naszą jedność. Również modlitwa jest obecna w naszym życiu.
Przyglądając się uważniej modlitwom uczniów Chrystusa, opisanym w Dziejach Apostolskich, widzimy ich częste wzywanie Ducha Świętego. Nie możemy się temu dziwić. Apostołowie pamiętali, jak wielkim wydarzeniem była dla nich Pięćdziesiątnica. Otrzymali duchową moc, dzięki której mogli odważnie iść do świata, by głosić orędzie o zbawieniu. Potem, gdy uwolnieniu z więzienia wrócili do wspólnoty, „podnieśli jednomyślnie głos do Boga” wielbiąc Jego potęgę. „Po tej modlitwie zadrżało miejsce, na którym byli zebrani, wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i głosili odważnie słowo Boże” (Dz 4,24.31). To wydarzenie jest nazywane małą Pięćdziesiątnicą. Ono jeszcze bardziej umocniło ich w przekonaniu o znaczeniu działania Ducha Świętego w życiu wierzących w Chrystusa.
Nic więc dziwnego, że „kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali Apostołowie na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego” (8,14-17).
Możemy się uczyć od pierwszych chrześcijan wrażliwości na obecność i działanie Ducha Świętego. Przyzywajmy Go w naszych modlitwach. Prośmy, by nas prowadził i umacniał.
Zwróćmy uwagę na jeszcze jedną cechę modlitw, opisanych w Dziejach Apostolskich. Chodzi o modlitwę połączoną z postem. Św. Łukasz pisze: „Gdy odprawili publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: «Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem». Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rąk, wyprawili ich” (13,2-3). Człowiek, który do modlitwy dołącza post, przynajmniej co pewien czas, odczuwa błogosławione skutki tego podwójnego działania. Post, podejmowany ze względu na Boga i modlitwa, będąca spotkaniem z Bogiem, wzajemnie się umacniają. Pan Jezus polecił nam łączyć z modlitwą i postem także jałmużnę. Pierwsi chrześcijanie czynili to na taką miarę, że wielu z nich sprzedawało swoje majątki, by wspierać innych.
4. Zaproszenie do adoracji. W czasie adoracji będziemy dziękować Bogu za przykład modlitwy i pięknego życia, jaki zostawili nam pierwsi chrześcijanie. Będzie też przyzywać ich wstawiennictwa, abyśmy potrafili ich naśladować.
Modlitwa powszechna
Do Boga, który podtrzymuje nas w istnieniu i zaprasza do udziału w swoim boskim życiu, skierujmy nasze prośby.
1. O mądrość i odwagę dla pasterzy Kościoła. Ciebie prosimy.
2. O pokój na świecie i zgodę w rodzinach.
3. O wiarę dla niewierzących i nadzieję dla zrozpaczonych.
4. O bezpieczeństwo dla podróżujących i światło dla poszukujących.
5. O miłosierdzie dla umierających i życie wieczne dla zmarłych (szczególnie N.).
6. O dary Ducha Świętego i łaskę modlitwy dla nas tu zgromadzonych.
Miłosierny Boże, przyjmij naszą modlitwę i udziel nam swoich łask, abyśmy byli zdolni wypełniać Twoją wolę. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Adoracja Najświętszego Sakramentu
Śpiew na wystawienie Najświętszego Sakramentu.
Kapłan: Panie Jezu, Ty sprawiasz, że Kościół trwa w nauce Apostołów, we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie. Tak żyli pierwsi chrześcijanie i my również staramy się kierować tymi zasadami. W każdej Eucharystii słuchamy słów przekazanych nam przez Apostołów, gromadzimy się przy ołtarzu na łamanie chleba i trwamy we wspólnocie wiary, a modlitwa przenika naszą codzienność. Dziś także otrzymaliśmy łaskę uczestnictwa we Mszy Świętej. Dziękujemy Ci, Panie.
Śpiew, np.: „Dzięki, o Panie, składamy dzięki”.
L1: Panie Jezu, dziękujemy Ci za wzór modlitwy, jaki dali nam pierwsi chrześcijanie. Ich modlitwa była wytrwała. Umacniała wiarę, wskazywała drogę życia i dawała siły do zachowywania Twojej nauki. Pomóż nam naśladować ich przykład. Broń nas przed zaniedbywaniem modlitwy porannej i wieczornej, przed opuszczaniem niedzielnej Eucharystii lub lekceważeniem Twoich przykazań.
L2: Z Twojego natchnienia pierwsze wspólnoty chrześcijan gorliwie prosiły o Ducha Świętego. On prowadził ich w modlitwie i całym życiu. O Nim pisał św. Paweł Apostoł: „Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami” (Rz 8,26). Prośmy, w cichej modlitwie serca, aby Duch Święty nas prowadził.
Modlitwa w ciszy (ok. 2min.).
Kapłan: Panie Jezu, wpatrujemy się w życie pierwszych chrześcijan, opisane w Dziejach Apostolskich. Uczymy się od nich gorliwości w modlitwie, odwagi w głoszeniu Twego słowa i wierności w zachowywaniu Twoich przykazań. Pomóż nam ich naśladować. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Śpiew: „Przed tak wielkim” i błogosławieństwo.