Poznajemy Gospodarza - spotkanie
POZNAJEMY GOSPODARZA
Spotkanie w grupie
Prowadzący przygotowuje salę, w której dzieci mogą swobodnie usiąść i stanąć w kręgu wokół świecy, świecę, papier i długopisy, widok drogi z elementami, które będą do niego przypinane i napisami: niebo, kościół, Kościół, serce człowieka, eucharystyczne Ciało Chrystusa, cały stworzony świat, planszę wnętrza kościoła z elementami i napisami przymocowanymi do niej (z poprzedniego spotkania),
____
Modlitwa
- Prowadzący prosi, aby wszyscy stanęli w kręgu. Wybrana osoba zapala świecę.
- Znak krzyża.
Chwila ciszy
Wszyscy, wspólnie odmawiają Modlitwę do Ducha Świętego.
Śpiew np.: Duchu Święty przyjdź …
Ćwiczenie wstępne
- Prowadzący pyta uczestników spotkania, co znaczy słowo „zasady”? Najprawdopodobniej dowiaduje się, że są to reguły postępowania obowiązujące w jakimś konkretnym miejscu. Po co one są? Aby móc właściwie korzystać z tego miejsca i dobrze wykorzystać nasz pobyt w nim, oraz żeby nam i innym z nami w tym miejscu było dobrze.
- Prowadzący dzieli grupę na trzy zespoły, daje każdemu zespołowi kartkę i długopis. Pozwala wylosować jedno ze słów: dom, szkoła, plac zabaw (zespołów i słów może być więcej np. tyle ilu jest uczestników spotkania). Prosi, aby każdy zespołów napisał pięć najważniejszych zasad obowiązujących w wylosowanym miejscu.
- Po wykonaniu przez zespoły zadania i krótkiej dyskusji nad treścią ich pracy, prowadzący mówi, że tematem dzisiejszego spotkania jest: Poznajemy Gospodarza domu Boga. Tego Gospodarza już trochę poznaliśmy na poprzednich spotkaniach i w czasie adoracji, dlatego spróbujmy sobie przypomnieć coś z tego, o czym już mówiliśmy.
- Mówiąc o domu Boga, powiedzieliśmy, że Jego domem jest (prowadzący stara się, aby te „domy” wymieniały dzieci, sam układa przed nimi kartki z odpowiednimi napisami): cały świat, niebo, kościół, Kościół czyli wspólnota dzieci Bożych, serce człowieka, eucharystyczne Ciało i Krew Pana Jezusa.
- Prowadzący wiesza planszę na której jest pejzaż, widok, taki który pokazuje drogę idącą np. przez pola, łąkę, aż po horyzont. Obok mogą być domy, drzewa, czy inne elementy krajobrazu. Przypina do tego widoku: człowieka wędrującego po drodze, grupę osób idącą drogą i – na początku drogi - kościół narysowany tak, aby widać było w otwartych drzwiach ołtarz i tabernakulum, a przy drzwiach chrzcielnicę. Rysunki mogą być symboliczne. Prosi dzieci, aby do tej planszy przypięły leżące na stole kartki z określeniami domu Boga: niebo, kościół, Kościół, serce człowieka, eucharystyczne Ciało Chrystusa, cały stworzony świat. Po wykonaniu zadania proponuje, aby dzieci spróbowały nadać jakiś sens tej drodze, którą widzą na planszy, jakoś „opisać” to, co powstało.
- Dyskusja z dziećmi powinna doprowadzić do wniosku ta droga jest jakoś symbolem naszego życia. Życie człowieka, a więc każdego z nas, jest wędrowaniem od chrzcielnicy, gdzie staliśmy się dziećmi Bożymi, domem Boga i ołtarza (kościoła), gdzie karmimy się Bogiem, ciałem i Krwią Pana Jezusa (On nas umacnia do wędrowania po tej drodze), do nieba. Można też powiedzieć, że ten obrazek jest ilustracją domu Boga w całej jego różnorodności i pięknie.
- Prowadzący wiesza drugą planszę – tę z poprzedniego spotkania ze „zbudowanym przez dzieci” wnętrzem kościoła. Mówi, że jeśli uznaliśmy, że kościół jest tak ważny na tej opisanej na poprzednim obrazku drodze naszego życia, wędrowania w domu Boga i do domu Boga, to przypatrzmy się mu jeszcze raz.
Śpiew
Spotkanie ze słowem Bożym.
- Prowadzący prosi lektora o odczytanie słowa Bożego (J 14,2-3,21).
Z Ewangelii według św. Jana: W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem (J 14,2-3.21).
- Zanim uwaga dzieci zostanie skierowana na przeczytane słowo Bożymzostają poproszone o popatrzenie na planszę z wnętrzem kościoła. Prowadzący prosi dzieci kolejno o przeczytanie przypiętych do planszy słów. Dzieci czytają: cisza, Bóg czeka; miłość; obdarowanie; przyjaźń, świętych obcowanie; jesteśmy dziećmi Bożymi. Pyta: O czym mówią te słowa?
- Aby uzyskać właściwą odpowiedź na to pytanie potrzebna będzie zapewne chwila rozmowy i dodatkowe pytania. Prowadzący dąży do uzyskania stwierdzenia, że te wszystkie określenia mówią o miłości Gospodarza do nas, Jego dzieci.
- Prowadzący pyta o czym było słowo Boże przeczytane przez lektora. Dzieci łatwo odpowiedzą, że Pan Jezus w niebie jest dla nas mieszanie, w niebie mamy przygotowany dom. Gospodarz – Bóg pragnie w swoim najcudowniejszym domu – w niebie – mieć nas wszystkich. Czyni je również naszym domem.
- Prowadzący zwraca uwagę na planszę z drogą i pyta, czy tylko niebo, czy coś możemy dodać również do komentarza związanego z tą planszą. Tak prowadzi rozmowę, aby uczestnicy spotkania zauważyli, że Bóg tak nas kocha, że ten jego „różnorodny dom” – cały świat, kościół, Kościół - jest również naszym domem.
- Prowadzący prosi lektora o odczytanie kolejnego fragmentu z Ewangelii według św. Jana.
Z Ewangelii według św. Jana: [Pan Jezus] wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany.A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: «Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie "Nauczycielem" i "Panem" i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem (J 13,4-5;14,12-15).
- Prowadzący pyta, o czym jest przeczytany fragment Ewangelii. Po chwili rozmowy (dzieci zapewne opowiedzą ze szczegółami tę scenę) zwraca uwagę na zabawę, którą rozpoczęło się spotkanie – na szukanie zasad w miejscach, które są jakoś naszym domem ziemskim. Pyta, czy w tym najważniejszym dla nas domu – domu Boga, obowiązują również jakieś zasady?
- Uczestnicy spotkania bez namysłu zapewne odpowiedzą, ze chodzi o miłość. Trzeba tę odpowiedź uszczególnić. Zapytać, co to znaczy? Pan Jezus powiedział, że dał nam przykład, abyśmy i my tak czynili. Czyli jak? Czy chodzi o mycie sobie wzajemnie nóg? Odpowiedź dla dzieci nie powinna być zbyt trudna: Świadczymy sobie dobro, służymy sobie nawzajem. Kolejne pytanie prowadzącego powinno naprowadzić dzieci na dalsze przykłady miłości Pana Jezusa, które mamy naśladować.
- Należy zwrócić uwagę dzieci na życie Pana Jezusa w Nazarecie, jego posłuszeństwo rodzicom, na Jego oddawanie czci Ojcu, modlitwę, również za innych, na cierpliwość i nieocenianie innych (przypowieść o kobiecie, którą chciano ukamienować) wybaczanie, służenie najbiedniejszym… Efektem tej rozmowy powinno być pokazanie, że tak naprawdę te wszystkie przykłady prowadzą do Dekalogu, który został nam dany i do przykazania miłości.
- Trzeba również pozwolić dzieciom zauważyć, że zasady które obowiązują w domu Boga najpierw wypełnił sam Bóg. On pierwszy nas umiłował, aż po śmierć Pana Jezusa na krzyżu, Jego zmartwychwstanie i pozostanie z nami w Eucharystii aż do końca świata.
- Prowadzący prosi o wycięcie i wklejenie do zeszytu podsumowania.
Zapamiętam!
Bóg tak nas ukochał,
że uczynił nas mieszańcami Jego domu już tu na ziemi
i przygotował dla nas najpiękniejsze mieszkanie w niebie.
Chcemy być dobrymi mieszańcami Bożego domu,
przestrzegać obowiązujących w nim zasad – przykazań Bożych.
Podstawową zasadą obowiązującą w domu Boga
jest przykazanie miłości,
które pokazał nam swoim życiem Pan Jezus.
On pierwszy nas ukochał. Jego prosimy o pomoc w tym,
abyśmy potrafili coraz piękniej Go naśladować.
Śpiew
Modlitwa słowem Bożym
Prowadzący proponuje, aby podziękować Bogu za dar Jego domu i za to, że On uczynił nas Jego mieszkańcami, oraz za zasady, które w tym domu obowiązują. Prosi, aby uczestnicy spotkania stanęli w kręgu wokół świecy.
Chwila ciszy
Lektor czyta pierwszy tekst z Ewangelii według św. Jana.
P: Własnymi słowami, w ciszy, podziękujmy dobremu Bogu, że w niebie mamy przygotowane dla siebie najpiękniejsze mieszkanie – dar na miarę Boga.
Chwila ciszy
P: Uwielbiajmy Boga za jego miłość do nas.
Chwila ciszy
P: Prośmy, abyśmy umieli pięknie żyć. Abyśmy nie zmarnowali otrzymanego daru Bożego dziecięctwa.
Chwila ciszy
Lektor czyta drugi tekst z Ewangelii według św. Jana.
P: Podziękujmy w sercu, w ciszy, dobremu Bogu za życie Pana Jezusa na ziemi, za to, że On pierwszy pokazał, co to znaczy kochać, służyć, pełnić wolę Ojca.
Chwila ciszy
P: Uwielbiajmy Go w darze Jego nieskończonej miłości do nas.
Chwila ciszy
P: Prośmy dobrego Boga, aby pomagał nam tak żyć, aby przykazanie miłości, które jest najważniejszą zasadą w Jego domu, było w naszym życiu na pierwszym miejscu.
Chwila ciszy
P: Ojcze nasz… (wszyscy odmawiają wspólnie)
Śpiew
Przygotowanie adoracji
Organizacja adoracji.Prowadzący rozmawia z dziećmi o przebiegu adoracji. Uwzględnia szczegóły opisane w spotkaniu pierwszym. Po rozdzieleniu tekstów modlitw do czytania, ćwiczy z dziećmi (jeśli potrzeba) ich czytanie. Stara się tak poprowadzić dzieci, aby każda modlitwa była nie tylko odczytana, ale by stała się „własną” modlitwą dziecka we wspólnocie i służeniem wspólnocie modlitwą. Nauczenie tego dzieci jest daniem im na dorosłe życie skarbu nie do przecenienia. Będzie przecież owocowało we dobrym uczestniczeniu w Mszy św.
Ważnym elementem adoracji jest śpiew. Trzeba go przećwiczyć.
Należy również ustalić w dziećmi wszelkie „techniczne” drobiazgi – takie zajmowanie miejsc, by wychodząc z ławki, nie przeszkadzać innym, sposób korzystania z mikrofonu (jeśli trzeba) itp. strój (zwłaszcza w upalne dni).
Nieustannie należy przypominać dzieciom o tym, aby wchodząc do kaplicy naprawdę odpowiedziały Panu Jezusowi na Jego powitanie i o tym, aby dobrze wykorzystały chwile ciszy w czasie adoracji na adorowanie Pana Jezusa bez słów lub rozmowę z Nim.
Omówienie znaku. Modlitwą – znakiem w czasie adoracji będzie „gest miłości” wykonany w czasie śpiewu pieśni. Osoba, która chce go wykonać robi to w następujący sposób. Podchodzi do kogoś, podaję mu rękę i prosi o wspólną modlitwę przed ołtarzem w podanej intencji. Taką intencją może być np. wzajemna modlitwa za siebie (pomódl się za mnie, a ja pomodlę się za ciebie).
Należy uczulić dzieci, aby nie była wybierana wciąż ta sama osoba. Jeśli już ktoś był przed ołtarzem, podchodzimy do kogoś innego. Może to być też wspaniała okazja, aby kogoś w ten sposób przeprosić (przecież rozmowa pomiędzy osobą zapraszającą i zapraszaną musi być jak najcichsza) lub podejść do tej osoby, którą się nie lubi i ją ciągle omija.
Śpiew:
Zakończenie
- Prowadzący prosi dzieci o przypomnienie tematu spotkania i przeczytanie podsumowania wklejonego do zeszytu.
- Nawiązując do tematu spotkania prowadzący proponuje odmówienie cząstki różańca z części bolesnej: Śmierć Pana Jezusa na krzyżu. W króciutkim wstępie wyjaśniając, że śmierć Pana Jezusa na krzyżu jest wyrazem największej miłości Boga do człowieka, takim pokazaniem „w praktyce” jak wielka jest to miłość, stara się „podsumować spotkanie”.
- Rozpoczyna: Ojcze nasz...
- Dzieci kolejno rozpoczynają: Zdrowaś Maryjo.
- P: Chwała Ojcu… O mój Jezu…
Prowadzący dziękuje dzieciom za spotkanie i zaprasza do kaplicy adoracji.
Znak krzyża.
Zgaszenie świecy
____
Uwaga: Prowadzący prosi, aby na następne spotkanie każde dziecko przyniosło obrazek swojego patrona i przygotowało króciutkie opowiadanie o nim. Jeśli dzieci nie znają lub nie mają swojego patrona (tak też może być ze względu na dawanie czasami dzieciom bardzo „modnych” imion) należy poprosić, aby dziecko przyniosło obrazek i przygotowało życiorys swojego ulubionego świętego, którego najczęściej wzywa w modlitwie.