Adoremus

Czuwanie 27

DO JEZUSA ZA POŚREDNICTWEM ŚW. PAWŁA

Pobierz: DOC ♦ PDF

PRZYWITANIE PANA BOGA W NAJŚWIĘTSZYM SAKRAMENCIE

Pieśń:1. Kłaniam się Tobie, przedwieczny Boże, którego niebo objąć nie może,
Ja, proch mizerny, przed Twą możnością z wojskiem aniołów klękam z radością.
2. Tu Stwórcę swego wiarą wyznaję, kocham serdecznie, pokłon oddaję,
Cieszę się wielce z Twej Boskiej chwały, niech Ci się kłania z niebem świat cały.
3. Dziękuję za to, żeś się zostawił w tym Sakramencie, abyś nas zbawił;
Za Twoje łaski tu wyświadczone odbieraj od nas serca skruszone.
4. Przed tronem Twoim serca składamy, o to pokornie wszyscy wołamy:
Błogosław, Panie, swemu stworzeniu, broń od nieszczęścia, ciesz w utrapieniu.
5. Przed oczy Twoje nędze stawiamy, ratuj, od Ciebie niech pomoc mamy;
Tyś Bogiem naszym, piękności wieczna, bądź i obrona zawsze skuteczna.
6. Zostawaj z nami, póki żyjemy, w tym Sakramencie niech Cię wielbimy,
A gdy się zbliży z ciałem rozstanie, Twym świętym Ciałem zasil nas, Panie.

Kłaniam się Tobie, Anielski Chlebie,
Z głęboką wiarą, nadzieją, miłością
I z głębi duszy uwielbiam Ciebie,
Choć jestem nicością.

Kłaniam się Tobie, Boże utajony,
I z całego serca miłuję Ciebie,
Nie przeszkadzają mi tajemnicy zasłony,
Kocham Cię tak, jak wybrani w niebie.

Kłaniam się Tobie, Boży Baranku,
Który gładzisz mej duszy przewinienia,
Którego przyjmuję do serca każdego poranku?
A Ty mi pomagasz do zbawienia (Dz. 1324)

Jezu. umiłowany Synu Ojca, jak wspaniale jest być przy Tobie! Ty jesteś Szczęściem dusz naszych, Radością serc. Nadzieją żyjących, Pokojem niespokojnych, Światłem w ciemności. Mój Boże, pragniemy być z Tobą teraz i zawsze. Z Tobą jesteśmy zawsze szczęśliwi. O Panie, choć nie widzą Ciebie nasze oczy, to wiara nam podpowiada, że Ty rzeczywiście jesteś obecny w Najświętszym Sakramencie.

Pieśń: Pan blisko jest, oczekuj Go. Pan blisko jest, w Nim serca moc.

Jezu, jesteś naszym Światłem i naszym Zbawieniem. Z Tobą nie lękamy się niczego. Z Tobą nasze serca są bezpieczne. Ty chronisz nas od niebezpieczeństw i od wszelkiego zła. Z Tobą żyjemy zawsze nadzieją, nawet w ciężkich chwilach. Jezu, tylko w Tobie nasza dusza znajduje odpoczynek.
Nie możemy uczynić nic dobrego bez Twojej pomocy, nasz Zbawicielu. Mamy oczy, ale nie dostrzegamy dobra. Mamy serce, ale nie kochamy Ciebie i bliźniego. Mamy nogi, ale nie spieszymy, by czynić dobro. Mamy ręce, ale nie używamy ich dla dobra. Jednak z Twoją pomocą wszystko jest możliwe! Z Tobą możemy zrobić wiele dobrego i dojść do życia wiecznego.

Pieśń: Jezu, Tyś jest światłością mej duszy. Niech ciemność ma nie przemawia do mnie już.
Jezu, Tyś jest światłością mej duszy. Daj mi moc przyjąć dziś miłość Twą.

Jezu Eucharystyczny, oczyma wiary patrzymy na Ciebie, który jesteś Panem i Królem naszym. Oddajemy Ci cześć najgłębszą jako naszemu Odkupicielowi. Pragniemy Cię wielbić i błagać o miłosierdzie dla wszystkich grzeszników. Często doświadczamy zła istniejącego we współczesnym świecie i świadomi jesteśmy własnych win i grzechów.
Słyszeliśmy Twoje wezwanie: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. To wezwanie jest tak bardzo aktualne dzisiaj. Do każdego z nas mówisz, abym ja grzeszny, rycerz Twój, zostawił zło i grzech, a żył w miłości i dobroci.

ROZWAŻANIE

Panie Jezu podczas dzisiejszego czuwania chcemy Cię w sposób szczególny prosić, o nawrócenie grzeszników, o łaskę wiary dla naszych bliskich i dla całego świata.
Niech w dzisiejszym czuwaniu towarzyszy nam i wstawia się za nami Apostoł narodów, Apostoł pogan św. Paweł. Zbawiciel wybrał go sobie za narzędzie, które zaniesie Jego imię nie tylko do synów Izraela, ale także do pogan.
To właśnie św. Paweł przyprowadził do Chrystusa wiele narodów. Otworzył Kościół na pogan, niósł bowiem światło Ewangelii nie tylko Żydom, ale wszystkim ludom.

Pieśń: Zostań tu i ze mną się módl, Razem czuwajmy, razem czuwajmy.

Obchodzone 25 stycznia święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła skłania do zatrzymania się przez chwilę przed postacią Apostoła Narodów.

Pieśń: Szukałeś drogi jasnej i prostej, gubiłeś prawdę, błądziłeś w gniewie.
Lecz Pan Cię wybrał, byś za nim poszedł, przez Zmartwychwstanie twe nawrócenie.
Ref. Szawle, Szawle naucz nas jak za Panem drogą iść.
Promyk wiary rozpal w nas, apostołem naucz być
Pawle, Ty naucz jak być odważnym, jak dźwigać krzyże , przyjąć cierpienia,
jak głosić światu dziś Ewangelię i wierzyć zawsze w siłę zbawienia.
Pawle, Pawle, Szawle naucz nas jak za Panem drogą iść.
Promyk wiary wzmocnij w nas, apostołem naucz być.

Jak przebiegało „nawrócenie” św. Pawła? Czym było i do czego w historii zbawienia miało doprowadzić?

Dzieje Apostolskie 22,3-16

Ja jestem Żydem - mówił - urodzonym w Tarsie w Cylicji. Wychowałem się jednak w tym mieście, u stóp Gamaliela otrzymałem staranne wykształcenie w Prawie ojczystym. Gorliwie służyłem Bogu, jak wy wszyscy dzisiaj służycie. Prześladowałem tę drogę, głosując nawet za karą śmierci, wiążąc i wtrącając do więzienia mężczyzn i kobiety, co może poświadczyć zarówno arcykapłan, jak cała starszyzna. Od nich otrzymałem też listy do braci i udałem się do Damaszku z zamiarem uwięzienia tych, którzy tam byli, i przyprowadzenia do Jerozolimy dla wymierzenia kary.

Św. Paweł na drodze do Damaszku znajdował się w najgorszym, jakie może być usposobieniu do nawrócenia się. Dyszał groźbą i zemstą, spragniony był krwi chrześcijan. Splamiła go świeżo krew św. Szczepana. Św. Szczepan, niewinny młodzieniec, zdawało się, nie mógł w nikim wzbudzić nienawiści. Św. Szczepan był towarzyszem jego dzieciństwa, jego krewnym. Św. Szczepan został ukamienowany w jego oczach, za jego zgodą, przy jego pomocy.
Paweł strzegł odzienia katów. Kto wie nawet, czy zawiść, najwstrętniejsza z uczuć ludzkich, nie uzbroiła ręki Pawła. Kto wie, czy zazdrość, że nie mógł dorównać Szczepanowi w dyspucie, nie była pobudką jego nienawiści. Paweł był faryzeuszem; a do czegóż nie są zdolni faryzeusze?

Pieśń: Niech miłość Twoja Panie strzeże mnie, pieśnią chcę chwalić imię Twe
i dziękczynienie składać Ci.

Paweł usłyszał głos Boży w biały dzień, w samo południe i wobec świadków. Człowiek ten czynny i żyjący życiem publicznym, pochwycony jest podczas działania, podróży i w otoczeniu przyjaciół. On, człowiek silny, mocny, został siłą uświęcony. Nie ma tu długich rozmów i wahań. Głos z nieba odzywa się surowo i krótko:

– „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”
„Ktoś jest, Panie?” – pyta Paweł olśniony chwałą zjawiska, gdyż Jezus Chrystus ukazał mu się w całym majestacie.
– „Jam jest Jezus Nazareński, którego Ty prześladujesz”.
„Panie, co chcesz, żebym uczynił?” – pyta.

Zdumiony, przerażony, powalony, olśniony, spiorunowany nie traci chwili. Nie tylko nie traci chwili, ale jej nie traci na rozmyślanie, na zastanowienie się, choćby na wewnętrzną rozwagę. Św. Paweł jest do tego stopnia człowiekiem czynu, że czuje pęd niepowstrzymany do działania na zewnątrz. I to decyduje się zaraz, natychmiast. Nie będzie już prześladował Jezusa z Nazaretu. Więc co będzie robić? Ponieważ nie będzie prześladował, musi robić co innego i niezwłocznie, chce wiedzieć w tej chwili, co ma robić. Jest na razie ślepy – nie usiłuje nawet otworzyć oczu – a już pyta, jakie jest jego nowe powołanie. Towarzysze, którzy z nim byli, widzieli światłość – nie widząc Chrystusa.

Pieśń: 1. Pan kiedyś stanął nad brzegiem, szukał ludzi gotowych pójść za Nim;
By łowić serc Słów Bożych prawdą.
Ref.: O Panie, to Ty na mnie spojrzałeś, Twoje usta dziś wyrzekły me imię.
Swoją barkę pozostawiam na brzegu, Razem z Tobą nowy zacznę dziś łów.
2. Jestem ubogim człowiekiem, moim skarbem są ręce gotowe7
Do pracy z Tobą i czyste serce.
3. Ty, potrzebujesz mych dłoni, mego serca młodego zapałem
Mych kropli potu I samotności.
4. Dziś wypłyniemy już razem łowić serca na morzach dusz ludzkich
Twej prawdy siecią i słowem życia.

Sam jeden tylko Paweł ujrzał Chrystusa; on jeden usłyszał głos, który się odezwał w języku syro-chaldejskim. Kiedy Paweł powstał, był ślepy, musiano go wziąć pod rękę i prowadzić. Jakie to przybycie do Damaszku było niepodobnym do tego, jakie sobie zamierzał! Ślepota jego trwała trzy dni; przepędził je na głębokiej modlitwie. Ananiasz tymczasem otrzymał rozkaz, by poszedł i przywrócił Pawłowi wzrok.
Jak to! Pawłowi temu, co tyle złego czynił świętym Twoim?! Pawłowi – temu, który okuł w kajdany wszystkich, którzy wzywają imienia Twego?– „Idź, albowiem On jest dla mnie naczyniem wybranym; on poniesie Imię moje między narody, króle i syny Izraelskie”.
Naczynie wybrane! Pan wyrzekł to słowo. Oto przychodzi Ananiasz na ulicę Prostą. Puka do bramy domu Judy, u którego mieszkał Szaweł.
„Szawle, bracie – rzekł wchodząc – Pan Jezus, który ci się ukazał na drodze, przysyła mię, by ci wzrok przywrócić i Duchem Świętym ożywić”. I włożył nań ręce i opadły łuski z oczu jego.

Pieśń: Misericordias Domini in aeternum cantabo

Szaweł przejrzał.
Uwierzył.
Zaufał.
Dał ponieść się Jezusowi.

Jakże często w naszym życiu brakuje wiary, nadziei, miłości i zaufania. Często stajemy na rozdrożu naszego życia i zastanawiamy się: …gdzie jesteś Panie?!
Jakże mała jest nasza wiara.
Pan Jezus jest zawsze z nami. On tylko w godzinach próby daje nam szansę na wybór. I trzeba ogromnej wiary i prawdziwej miłości, aby Mu zaufać, tak jak zaufał św. Paweł. Kiedy już nie mamy sił, kiedy wszystko się wali na „łeb na szyję" - Jezus jest przy nas. Odwracając się nie widzimy Jego śladu stóp obok naszych. Nie zrażajmy się tym jednak. Wtedy, kiedy nie ma śladów stóp Pana obok naszych, On niesie nas na swoich ramionach. Św. Paweł dojrzał Światłość, która go powaliła.

Pieśń: 1. Ja wiem, w kogo ja wierzę, stałością duszy mej:
mój Pan w tym Sakramencie pełen potęgi Swej.
To Ten, co zstąpił z nieba, co życie za mnie dał
i pod postacią chleba pozostać z nami chciał.
2. Ja wiem, w kim mam nadzieję: w słabości mojej moc
to Ten, przed którym światło pali się w dzień i noc.
On moim szczęściem w życiu, On światłem w zgonu dzień,
zwycięża mroki grzechu, rozprasza śmierci cień.
3. Ja wiem, kogo miłuję nad wszelki świata czar,
kto poi duszę moją, kto zna miłości żar:
to Król nad wszystkie króle, wielki i dobry Pan,
co karmi dusze nasze Ciałem i Krwią swych ran.

Światłość Pawła jest także naszym udziałem. Dzieje się to podczas Eucharystii. W zagonieniu nie widzimy Jej. Została przez nas wciśnięta w szarość codziennegożycia, stała się powszechna. A przecież cud Eucharystii ma miejsce codziennie. Jezus wyciąga do nas Swoja dłoń, ale my już jej nie widzimy. Szukamy, szukamy a Bóg jest obok. Miarą naszej dojrzałości chrześcijańskiej jest nasza miłość do Boga, a przez to do bliźnich. Nie można realizować Bożej nauki, bez miłości do drugiego człowieka. I nie polega to tylko na czynieniu dobra, ale przede wszystkim na dawaniu przykładu swoją postawą.

UWIELBIENIE

Z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian /11,23-26/

Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, ze Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: „To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę!”. Podobnie skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: „Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie na moją pamiątkę!” Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głoście, aż przyjdzie.

Dziękujemy i wielbimy Ciebie, Panie Jezu, za to, ze stałeś się naszym Pokarmem i naszym Napojem. Chleb, który nam dajesz, jest Twoim Ciałem. Wino, które nam ofiarujesz, jest Twoją Krwią. Jezu, złożony w Ofierze za nasze grzechy, całą duszą jednoczymy się z Tobą teraz na ziemi, abyśmy mogli być zjednoczonymi z Tobą w wieczności

Pieśń: 1. Jezu miłości Twej, ukryty w Hostii tej, wielbimy cud:
żeś się pokarmem stał, żeś nam Swe Ciało dał, żeś skarby łaski zlał na wierny lud.
2. Dla biednych stworzeń Twych, co ostrzem grzechów swych zraniły Cię,
włócznią, co w boku tkwi, otwierasz serca drzwi, by w Twojej Boskiej krwi obmyły się.
3. I w Boskim Sercu tam schronienie dajesz nam, o Jezu mój,
aby nas żądłem swym wróg nasz nie dotknął w Nim; by się przed piekła złem lud ukrył Twój.
4.Twe Serce tronem łask, i miłosierdzia blask w nim świeci się.
Panie Ty widzisz sam, jak bardzo ciężko nam, więc grzesznym pozwól tam – przytulić się.

Nieskończona Miłości ukryta na ołtarzach, na zawsze jesteś naszą nadzieją, pocieszeniem, mocą i najwyższym szczęściem. Czyż jesteśmy w stanie oddać Ci hołd godny Twojej nieskończonej dobroci? Będąc w Twojej obecności, nigdy nie odchodzimy bez specjalnego obdarowania. Jezu obecny w Najświętszym Sakramencie, Ty unicestwiasz w nas najbardziej gwałtowne namiętności i pochłaniasz nasze ludzkie przywiązania. Twoje światło objawia naszą nędzę i wielkość Twoich darów.

Pieśń: Pan jest mocą swojego ludu, Pieśnią moją jest Pan
Moja tarcza i moja moc, On jest mym Bogiem, nie jestem sam
W nim moja siła, nie jestem sam.

U Twoich stóp przygnieceni przez bolesne doświadczenia odnajdujemy siły, by je znosić. Tu odnosimy zwycięstwa w naszych walkach, odzyskujemy odwagę mimo słabości, gorliwość w momentach oziębłości, światło w niepewności, radość w smutku, siłę, by przezwyciężyć przeszkody, stanowczość w opieraniu się pożądaniom, nasze zaś antypatie do bliźnich przemieniają się w płomienne miłosierdzie. U stóp Najświętszego Sakramentu odkrywamy naszą tożsamość i wartość tego, co posiadamy. Przyjmij więc hołd uwielbienia przez to, czym jesteśmy oraz poprzez nasze pragnienie czynienia dobra.

Pieśń: Chwalę Ciebie Panie x2 i wywyższam x2
Wznoszę w górę swoje ręce uwielbiając imię Twe
Ref.: Bo wielkiś Ty wielkie dzieła czynisz dziś
Nie dorówna Tobie nikt Nie dorówna Tobie nikt

O Jezu, Boże mój, moja miłości i moje wszystko. Królu serc naszych, osamotniony i opuszczony na ołtarzach naszych, pogrążamy się u stóp Twoich w milczeniu, uwielbieniu i miłości. Prawda, że jesteśmy tylko nicością mizerną, która jednak Cię kocha i chciałaby rozpalić wszystkie serca miłością ku Tobie.
O Aniołowie Pańscy, którzy otaczacie tron Najwyższego Boga w tym przybytku, łącząc się z nami w hołdach czci i uwielbienia, jakie składacie Bogu, pragniemy Mu oddać miłość tak czystą jak wasza. Błagamy was, zastąpcie naszą nieudolność, wyproście łaskę, byśmy się mogli znajdować godnie w obecności Pana naszego.
Bądź uwielbiony Jezu Eucharystyczny, w którym znajdujemy wszystko, co jest konieczne, by realizować nasze życiowe powołanie, zlecone obowiązki, by kochać naszych bliźnich. Bądź uwielbiony w Twojej miłującej obecności.