Droga światła - Bóg odpoczął
Droga światła
BÓG ODPOCZĄŁ
PO CAŁYM TRUDZIE JAKI WYKONAŁ
Panie nasz i Zbawicielu, Twoje zmartwychwstanie jest nazywane nowym stworzeniem. Ta nowość obejmuje również przeżycie odpoczynku, który następuje po wykonanym dziele. Gdy u początku dziejów „Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym trudzie, jaki podjął” (por. Rdz 2,2). Prowadź nas, Panie, mocą swego Ducha, abyśmy pojęli, czym jest odpoczynek Boga, w jaki sposób my w nim uczestniczymy i abyśmy głębiej przeżywali prawdę, że dla nas, dniem odpoczynku po wykonanej pracy, jest dzień ósmy, dzień Twego zmartwychwstania.
Spotkanie I – Przy pustym grobie
Tobie chwała i cześć, Jezu zmartwychwstały!
Ześlij na nas swojego Ducha (melodia).
Niedzielny poranek wygląda inaczej niż poranek dnia roboczego. Rozpoczyna on dzień odpoczynku, a nie dzień pracy. Wkładamy w nim strój świąteczny, a nie roboczy. Z Tobą, o Jezu, świętujemy, z Tobą także przeżywamy odpoczynek. W Starym Przymierzu obowiązywało bardzo surowe prawo szabatu: „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Twego Boga, Jahwe. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twoich bram. Bo w sześciu dniach uczynił Jahwe niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Bóg dzień szabatu i uznał go za święty” (Wj 20,8-11). Ukaż nam, Panie zmartwychwstały wielkość niedzieli, która dla nas, Twoich uczniów, jest dniem świętym. Nad nim spoczywa pełnia błogosławieństwa Ojca niebieskiego.
Śpiew: Jezu, ufam Tobie lub Pozostań z nami Panie, alleluja (melodia) albo inny śpiew.
Spotkanie II – Z niewiastami
Tobie chwała i cześć, Jezu zmartwychwstały!
Ześlij na nas swojego Ducha.
Bądź uwielbiony, zmartwychwstały Panie, w Twoim spotkaniu z niewiastami wracającymi od grobu. W tym dniu ukazałeś się wielu osobom. Nadałeś nowy, jeszcze głębszy sens, nakazom Starego Przymierza, dotyczącym dnia odpoczynku. Izraelici wsłuchiwali się stale w słowa Księgi Wyjścia: „Przestrzegajcie pilnie moich szabatów, gdyż jest to znak pomiędzy mną, a wami dla wszystkich waszych pokoleń, by po tym można było poznać, że Ja jestem Jahwe, który was uświęca. Przeto zachowujcie szabat, który winien być dla was świętością. I ktokolwiek by go znieważył, będzie ukarany śmiercią… Izraelici winni pilnie przestrzegać szabatu jako obowiązku i przymierza wiecznego przez pokolenia. To będzie znak wiekuisty między Mną a Izraelitami, bo w sześciu dniach Pan stworzył niebo i ziemię, a w siódmym dniu odpoczął i wytchnął” (Wj 31,12-17). Już w Starym Przymierzu szabat nie był tylko zwyczajnym odpoczynkiem od trudu pracy. Był znakiem przymierza, sprawą między ludem wybranym a Bogiem. Tym bardziej w Nowym Przymierzu niedziela nie jest tylko zwykłym czasem odpoczynku, lecz jest dniem świętym, znakiem nowego przymierza, które łączy Kościół z Tobą, o Panie i prowadzi go w Duchu Świętym do Ojca.
Śpiew: Jezu, ufam Tobie lub Pozostań z nami Panie, alleluja albo inny śpiew.
Spotkanie III – Z Szawłem pod Damaszkiem
Tobie chwała i cześć, Jezu zmartwychwstały!
Ześlij na nas swojego Ducha.
Wśród wybranych przez Ciebie osób, o Panie, szczególne miejsce zajmuje Szaweł z Tarsu. On znał dobrze nie tylko przepisy Starego Prawa dotyczące szabatu, lecz także ich znaczenie duchowe. Zapewne wiele razy rozważał tekst z Księgi Powtórzonego Prawa: „Będziesz uważał na szabat, aby go uświęcić, jak ci nakazał twój Bóg, Jahwe. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką twą pracę, lecz w siódmym dniu jest szabat twego Boga, Jahwe…. Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd twój Bóg, Jahwe, ręką mocną i wciągniętym ramieniem; przeto ci nakazał Twój Bóg, Jahwe, strzec dnia szabatu” (Pwt 5,12-15). Dla narodu wybranego szabat był nie tylko dniem odpoczynku, lecz także dniem wyzwolenia. Ten ścisły związek odpoczynku i wyzwolenia najpełniej objawiasz nam Ty, o Jezu. Poprzez wyzwolenie z niewoli grzechów, prowadzisz nas do najgłębszego przeżywania odpoczynku, do odpoczynku ludzi wolnych, mieszkańców Twego królestwa. Objawiłeś to misterium Szawłowi, powołując go pod Damaszkiem na swego apostoła. Objaw i nam tajemnicę Twojego świętego dnia.
Śpiew: Jezu, ufam Tobie lub Pozostań z nami Panie, alleluja albo inny śpiew.
Spotkanie IV – W drodze do Emaus
Tobie chwała i cześć, Jezu zmartwychwstały!
Ześlij na nas swojego Ducha.
W dzień swego zmartwychwstania odbyłeś, o Panie, długą rozmowę z uczniami, którzy szli do Emaus. Nam również nie szczędzisz czasu. Wyjaśniasz nam, Boski Wędrowcze, wszystko, co odnosi się do Ciebie w Prawie i u Proroków. Dziś prosimy, abyś wyjaśnił nam tajemnicę świętego dnia odpoczynku. Pomóż nam zrozumieć słowa zapisane w Katechizmie Kościoła Katolickiego: „Niedziela wyraźnie różni się od szabatu, po którym następuje chronologicznie 1166 co tydzień; dla chrześcijan zastępuje szabat z jego przepisem obrzędowym. Przez Paschę Chrystusa niedziela wypełnia duchową prawdę szabatu żydowskiego i zapowiada wieczny odpoczynek człowieka w Bogu. Kult oparty na prawie przygotowywał misterium Chrystusa, a to, co było w nim praktykowane, było w pewnym sensie figurą odnoszącą się do Chrystusa. Kult niedzielny wypełnia przepis moralny Starego Przymierza, przejmując jego rytm i ducha przez oddawanie co tydzień czci Stwórcy i Odkupicielowi Jego ludu” (por. KKK 2175-2176). Ukaż nam, o Panie zmartwychwstały, tajemnicę niedzieli, w której wypełnia się tajemnica szabatu.
Śpiew: Jezu, ufam Tobie lub Pozostań z nami Panie, alleluja albo inny śpiew.
Spotkanie V – W Jerozolimie
Tobie chwała i cześć, Jezu zmartwychwstały!
Ześlij na nas swojego Ducha.
Gdy przyszedłeś, o Panie, do Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku w dzień Twego zmartwychwstania, oni się przestraszyli. Wydawało im się, że widzą ducha. Wtedy ich zapytałeś: „Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach?” (Łk 24,38). Pytanie to kierujesz również do nas. My także jesteśmy często przestraszeni, a w naszych sercach są wątpliwości. Dotyczą one także rozumienia i przeżywania niedzieli jako dnia „odpoczynku w Bogu”. Jan Paweł II uczył nas, że „dzień odpoczynku zawdzięcza swój charakter przede wszystkim temu, że Bóg go «pobłogosławił» i «uświęcił», to znaczy oddzielił od pozostałych dni, aby był pośród nich «dniem Pańskim» (DD 14). „Odpoczynek zyskuje zatem charakter sakralny: człowiek wierzący ma odpoczywać nie tylko jak Bóg, ale także odpoczywać w Bogu, oddając Jemu całe stworzenie w postawie uwielbienia, dziękczynienia, synowskiego przywiązania i oblubieńczej przyjaźni” (DD 16). Prowadź nas, zmartwychwstały Panie, do Ojca i naucz nas nie tylko naśladować Go w Jego odpoczynku, lecz także odpoczywać w Nim. Niech nasze serce spocznie z całym zaufaniem i miłością w Jego ojcowskim Sercu.
Śpiew: Jezu, ufam Tobie lub Pozostań z nami Panie, alleluja albo inny śpiew.
Spotkanie VI – Nad jeziorem
Tobie chwała i cześć, Jezu zmartwychwstały!
Ześlij na nas swojego Ducha.
Nad jeziorem, po spożyciu posiłku, trzykrotnie pytasz Piotra o miłość. To pytanie powraca także w naszej refleksji o niedzieli. Uczyniłeś ją bowiem, o Panie, szczególnym dniem miłości. Jan Paweł II uczy nas dostrzegać tę miłość w przeżywaniu niedzielnego odpoczynku. W swoim liście pisze: „Odpoczynek Boga… ma raczej oznaczać, że zatrzymał się On przed dziełem swoich rąk, kierując ku niemu spojrzenie pełne radości i zadowolenia, gdyż było «bardzo dobre» (Rdz 1,31). Jest to więc spojrzenie «kontemplacyjne», które nie zwraca się ku następnym dziełom, lecz pozwala raczej zachwycić się pięknem tego, co już zostało dokonane… W tym spojrzeniu można już w pewien sposób dostrzec «oblubieńczy» charakter relacji, jaką Bóg pragnie nawiązać ze stworzeniem uczynionym na Jego obraz, powołując je do zawarcia z Nim przymierza miłości” (DD 11). Odpoczynek Boga nie jest bezczynnością, lecz najwyższą aktywnością miłowania. To spotkanie miłujących się osób, które po wykonaniu pracy są tylko dla siebie i doświadczają pełni zjednoczenia. Naucz nas, o Jezu, takiego przeżywania niedzieli.
Śpiew: Jezu, ufam Tobie lub Pozostań z nami Panie, alleluja albo inny śpiew.
Spotkanie VI – Przed rozesłaniem
Tobie chwała i cześć, Jezu zmartwychwstały!
Ześlij na nas swojego Ducha.
Przed swoim odejściem do nieba, poleciłeś swoim apostołom, aby szli na cały świat i głosili Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Poprzez wieki życia Kościoła, a także w obecnym czasie, słowa dobrej nowiny docierają do Twoich uczniów przede wszystkim w Twój święty dzień. Jego właściwe przeżywanie odgrywa niezwykle istotną rolę w rozwoju wiary i w całym życiu chrześcijańskim. Jan Paweł II pisze w cytowanym już liście: „Przerwanie codziennego rytmu zajęć, nieraz bardzo uciążliwego, jest znakiem «nowości» i «oderwania», a tym samym wyraża uznanie zależności człowieka i kosmosu od Boga. Wszystko należy do Boga! Dzień Pański wciąż na nowo potwierdza tę prawdę… przypomina bowiem, że wszechświat i historia należą do Boga, a człowiek nie może wypełniać swojej misji współpracownika Stwórcy w świecie, jeżeli wciąż na nowo nie uświadamia sobie tej prawdy” (DD 15). Odnów w nas, o Panie, zapał apostolski, abyśmy przeżywając pięknie niedzielę, wyznawali prawdę, że cały widzialny świat i cała historia ludzkości mają swój początek w miłości Ojca i w Nim również znajdują swój cel.
Śpiew: Jezu, ufam Tobie lub Pozostań z nami Panie, alleluja albo inny śpiew.
Spotkanie VIII – W tajemnicy Zesłania Ducha Świętego
Tobie chwała i cześć, Jezu zmartwychwstały!
Ześlij na nas swojego Ducha.
W opisie dzieła stworzenia zapisane są słowa: „Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował. Odpoczął dnia siódmego po całym trudzie, jaki podjął” (Rdz 2,2). Gdy porządek świata, a szczególnie ład moralny w ludzkiej duszy, został naruszony przez grzech, Ojciec posłał Ciebie, o Panie, abyś odnowił dzieło stworzenia. Dokonałeś tego przez swoją śmierć i zmartwychwstanie, a owoce odkupienia wlałeś w nasze serca przez Ducha Świętego. Dokonane przez Ciebie dzieło odnowy świata obejmuje również pracę i odpoczynek. Będąc Synem Bożym pracowałeś ludzkimi rękoma i odpoczywałeś po wykonaniu pracy. Największą „pracą” Twojego życia było dzieło odkupienia świata. Dokonywałeś go dzień po dniu od chwili poczęcia, a uwieńczyłeś na Golgocie. Ten trud ziemskiego życia, ta wielka „praca” została ukończona. Wtedy odpocząłeś. Twoje ludzkie ciało i dusz już się uwolniły całkowicie od śmierci, cierpienia, trudu. Wszystkich pielgrzymów tej ziemi zapraszasz, aby przyjęli Ducha Świętego, w którym i dzięki któremu mogą uczestniczyć w Twoim zmartwychwstaniu i całkowicie oddać się Ojcu doświadczając prawdziwego odpoczynku serca. Dziękujemy Ci, Panie.