Forma 1 - rok IV
Forma I – Eucharystia i adoracja
Pierwszą formą podsumowania rocznej pracy jest przeżycie niedzielnego spotkania w zwykłym porządku, czyli tak jak w poprzednich miesiącach. Uzupełnieniem jest tylko przekazanie uczestnikom Eucharystii syntezy wszystkich tematów, zamieszczonej na jednej kartce.
Spotkanie parafialnej diakonii modlitwy
Członkowie tej diakonii poświęcają więcej czasu na przygotowanie tego podsumowania. Chodzi najpierw o dłuższą modlitwę, zarówno indywidualną, jak też przeżywaną z innymi. W czasie spotkania przygotowują oni nie tylko te teksty, co zawsze, lecz także kartki z syntezą. Ustalają, jak te kartki mogą trafić do szerszego grona uczestników niedzielnej Eucharystii.
Modlitwa.
Odczytanie Ewangelii z niedzieli.
Wprowadzenie w temat (główne myśli homilii) i rozmowa pomagająca lepiej zrozumieć słowa Pana Jezusa o modlitwie.
Odczytanie wezwań modlitwy powszechnej (ewentualna aktualizacja niektórych wezwań) i wybór osób, które te wezwania odczytają na poszczególnych Mszach Świętych.
Odczytanie modlitw przeznaczonych na czas adoracji Najświętszego Sakramentu i wybór osób, które odczytają te teksty.
Modlitwa o łaskę owocnego przeżycia niedzieli, przede wszystkim o dar otwarcia serc uczestników Eucharystii na ewangeliczne orędzie o modlitwie. Zaleca się odmówienie dziesiątka różańca oraz dokonanie zawierzenia podejmowanej posługi Matce Najświętszej (modlitwa „Pod Twoją obronę” lub akt zawierzenia przygotowany przez kapłana).
Myśli do homilii
1. Światło słowa płynące z czytań mszalnych.
2. Wprowadzenie. Minęło kolejnych dwanaście spotkań w ramach Parafialnej Szkoły Modlitwy. Kontynuujemy tę refleksję, gdyż modlitwa należy do takich przeżyć, które trzeba systematycznie pogłębiać i rozwijać. W przeciwnym przypadku jest ona zagrożona rutyną, powierzchownym jej przeżywaniem, a w konsekwencji człowiek częściej ją opuszcza i jej nie docenia. Dochodzi do sytuacji, którą Pan Jezus opisuje słowami: „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie” (Mt 15,8). Aby tego uniknąć, stale pukamy do naszego serca i staramy się o to, aby ono przenikało naszą modlitwę. W pierwszym roku rozważaliśmy słowa Jezusa z Kazania na Górze: „Gdy chcesz się modlić, wejdź do izdebki i zamknij drzwi”. W drugim cyklu spotkań wpatrywaliśmy się w modlitwę Jezusa. On dał nam najdoskonalszy przykład rozmowy z Ojcem. Trzeci rok formacji był refleksją nad przypowieściami Jezusa. Odkrywaliśmy, że każda z nich ubogaca naszą modlitwę, a syntezą tego nauczenia Pana jest siedem próśb Modlitwy Pańskiej.
3. Biblijne modlitwy. Nie zapominając o tamtych wskazaniach, w tym roku staraliśmy się uważniej przyjrzeć osobom, które Bóg wybrał i powierzył im specjalną misję w swoim planie zbawienia ludzi. Ci wybrani stale rozmawiali z Bogiem, a ich postawa na modlitwie, a także treść rozmów, jakie prowadzili ze swoim Stwórcą i Panem , są dla nas pomocą w naszych spotkaniach z Ojcem niebieskim. Przypomnijmy krótko te postaci.
Abraham. W jego postawie uderza nas najpierw wyjątkowa zdolność słuchania Boga. Bóg do niego przemawia, a on słucha i wiernie wypełnia polecenia. W niezwykły sposób rozmawia z Bogiem w sprawie uratowania Sodomy i Gomory.
Jakub. Uderzająca jest przede wszystkim jego całonocna modlitwa. Miała charakter walki duchowej. Jakub wypowiada w niej słowa: „Nie puszczę Cię, dopóki mi nie pobłogosławisz”. Otrzymał błogosławieństwo, a z nim nowe imię. Rozpoczął się dla niego nowy etap życia.
Mojżesz. Zostało zapisane wiele jego modlitw, począwszy od rozmowy z Bogiem, który mu się ukazał w płonącym krzewie. Modlił się przez czterdzieści dni na świętej górze, trzymał cały dzień wzniesione ręce ku Bogu, gdy Jozue prowadził walkę, swoją modlitwą ratował naród przez karą Bożą.
Prorocy. Każdy z nich był człowiekiem modlitwy. Przemawiali do królów i całego narodu, przez ich ręce działy się cuda, ale przeżywali też niepowodzenia i prześladowania, doświadczali chęci ucieczki i pokusy rezygnacji. Wszystkie przeżycia miały odzwierciedlenie w ich modlitwie. To była modlitwa życia.
Psalmiści. Natchnieni mistrzowie modlitwy uwielbienia i dziękczynienia, skruchy i żalu, trudnych pytań i niełatwych odpowiedzi, modlitw w czasie świątynnych uroczystości i doświadczenia osamotnienia. Kościół przez wszystkie wieki korzysta z tej Księga Modlitwy, jaką jest Psałterz.
Zachariasz i Symeon. Żyli na przełomie Starego i Nowego Testamentu. Gdy doświadczyli szczególnego spotkania z Bogiem, skierowali ku Niemu modlitwę, którą Kościół odmawia codziennie do dnia dzisiejszego. To poranny kantyk Zachariasza i odmawiany na zakończenie dnia kantyk Symeona.
Święta Rodzina. „Dom w Nazarecie jest szkołą modlitwy, gdzie można nauczyć się słuchać, medytować, roztrząsać głębokie znaczenie objawienia się Syna Bożego, biorąc przykład z Maryi, Józefa i Jezusa”. To modlitwa w święta i zwykłe dni, to pielgrzymki i uroczystości, to codzienność, w której modlitwa łączy się z pracą.
Maryja. Jej Magnificat jaśnieje szczególnym blaskiem i kryje w sobie niezwykłą głębię. Mówi o uwielbieniu Boga i własnej radości, o świętości Boga i sposobie Jego działania w świecie, o Jego miłosierdziu i wierności, o potędze i mądrości. Niezwykła była również modlitwa Maryi, wraz z Apostołami, w Wieczerniku w oczekiwaniu na Zesłanie Ducha Świętego.
Apostołowie. Modlitwa należała do ich codziennych przeżyć, ale mieli też szczególne doświadczenia. W czasie Ostatniej Wieczerzy z Jezusem odmawiali psalmy i śpiewali pieśni: „Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry Oliwnej” (Mt 26,30). Po wniebowstąpieniu Pana modlili się przez dziewięć dni oczekując na zesłanie Ducha Świętego.
Szczepan. W jego słowach, wypowiedzianych przed Sanhedrynem, widzimy dojrzałe wyznanie wiary. Kiedy go kamienowano wypowiedział jeszcze dwie modlitwy. Pierwsza brzmiała: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!”, a druga „Panie, nie poczytaj im tego grzechu” (Dz 7,59-60). Modlił się w ten sam sposób, co Jezus na krzyżu.
Pierwsi chrześcijanie. „Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie” (2,42). To istotne i charakterystyczne cechy życia pierwszych chrześcijan. Należała do nich modlitwa. Oni „trwali w modlitwie”. Nie zaniedbywali jej. Staramy się ich naśladować.
Mieszkańcy nieba. O ich modlitwie mówi św. Jan w Apokalipsie. Jest przede wszystkim uwielbieniem Boga. Słowom modlitwy towarzyszą liczne gesty czci, okazywane Bogu, zasiadającemu na tronie i Barankowi. Mieszkańcy nieba śpiewają: „Święty, Święty, Święty, Pan Bóg wszechmogący, Który był i Który jest, i Który przychodzi”; „Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, odebrać chwałę i cześć, i moc”. „Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków!”.
Każda z tych postaci przez swój przykład i wstawiennictwo pomaga nam modlić się sercem. Nie tylko wargami, nie tylko zewnętrznie, nie tylko z poczucia obowiązku, ale z całym zaangażowaniem serca. Modlimy się tak zapewne w niektórych, trudniejszych sytuacjach naszego życia, np. po śmierci kogoś bliskiego. Wtedy człowiek woła do Boga z głębi własnej duszy. Podobnie jest, gdy przychodzą trudności w rodzinie, gdy tracimy zdrowie lub przy innych okazjach. Wtedy zaangażowanie w modlitwę jest większe. Inaczej jest w zwykłych dniach naszej codzienności. W klimacie pośpiechu, zmęczenia i różnych trudności życiowych poranna i wieczorna modlitwa, a także niedzielna Eucharystia mogą być przeżywane w dużym rozproszeniu, bez zaangażowania serca. Brońmy się przed tym także przez wspominanie wielkich biblijnych postaci i uczenie się od nich modlitwy.
4. Pomoc do refleksji. Pomocą dla nas może być krótkie streszczenie tegorocznych rozważań. To jednak kartka, którą można zabrać wychodząc z kościoła.
5. Zaproszenie do adoracji. Starajmy się każdą część Eucharystii, którą sprawujemy, przeżywać w sercu, aby być jak najbliżej Jezusa, który dla nas uobecnia swoją Najświętszą Ofiarę i zaprasza nas na swoją Ucztę. Po Mszy Świętej będziemy, w czasie adoracji, prosić Go, aby nieustannie uczył nas modlitwy.
Modlitwa powszechna
Z wiarą, którą przed chwilą wyznaliśmy, zwróćmy się do Boga, naszego Ojca, z pokorną modlitwą.
1. Módlmy się za wszystkich ochrzczonych, aby czcili Boga całym sercem, a nie tylko wargami i zewnętrznymi gestami. Ciebie prosimy.
2. Módlmy się za rządzących narodami, aby pamiętając o cierpieniach ludzi dotkniętych wojną, gorliwie dążyli do pokoju.
3. Módlmy się za dzieci i młodzież, aby podczas katechezy chętnie poznawali prawdy wiary i cierpliwie uczyli się modlitwy.
4. Módlmy się chorych, samotnych i smutnych, aby znaleźli pomoc w swoich rodzinach i wspólnotach parafialnych.
5. Módlmy się za zmarłych (szczególnie N.), aby oczyszczeni z wszelkich niedoskonałości, z radością weszli do nieba.
6. Módlmy się za nas tu zgromadzonych, abyśmy w naszej modlitwie naśladowali przykład, jaki dali nam ludzie wybrani przez Boga.
Miłosierny Boże, pochyl się nad nami, grzesznymi i udziel nam łask, o które z wiarą prosimy. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Adoracja Najświętszego Sakramentu
Śpiew na wystawienie Najświętszego Sakramentu.
Kapłan: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Chwalimy Cię, błogosławimy Cię, wielbimy Cię, wysławiamy Cię”. Powtarzamy, Panie Jezu, słowa hymnu, który śpiewaliśmy na początku Mszy Świętej, gdyż uczyniłeś nam wielkie rzeczy. Wezwałeś nas, abyśmy Cię czcili sercem, a nie tylko wargami, uobecniłeś dla nas swoje zbawcze dzieło, nakarmiłeś nas swoim świętym Ciałem. Przyjmij, Panie, nasz śpiew uwielbienia.
Śpiew, np.: „Niech będzie chwała i cześć”.
L1: Panie Jezu, dziękujemy Ci za kolejny rok Parafialnej Szkoły Modlitwy. Ukazałeś nam wiele postaci ze Starego i Nowego Testamentu, które są dla nas wzorem rozmowy z Tobą i Twoim Ojcem. Dziękujemy za Abrahama i Jakuba, za Mojżesza i Dawida, wielkich mężów modlitwy. Dziękujemy za tych, którzy tworzyli psalmy i układali pieśni. Dziękujemy za modlitwy Zachariasza i Symeona, za postawę Apostołów i pierwszych chrześcijan, a przede wszystkim za przykład modlitwy, jaki daje nam Maryja, Twoja Najświętsza Matka.
L2: Panie Jezu! Pomóż nam naśladować Twoich wybranych w ich umiejętności słuchania Twego słowa i wprowadzania go w życie, w ich rozeznawaniu Twojej woli i realizacji otrzymanego powołania, a także w ich niezwykłej modlitwie wstawienniczej. Z wielką wiarą prosili Cię oni za naród i cały świat, za ubogich i słabych. My również staramy się modlić w intencji potrzebujących. Prosimy za nasze rodziny i przyjaciół, za chorych i smutnych, za popełniających grzechy i trwających w nałogach, za narody dotknięte wojną i za tych, którzy nie umieją szanować drugiego człowieka. Niech nasza pamięć o innych ludziach będzie znakiem naszej miłości wobec nich. Prosimy o to w ciszy naszych serc.
Modlitwa w ciszy (ok. 2 min.).
Kapłan: Panie Jezu, naucz nas modlić się! Pomóż rodzicom uczyć dzieci rozmowy z Tobą i Twoim Ojcem. Umocnij wiarę ludzi młodych, aby modlili się chętnie i z zaangażowaniem serca. Błogosław małżonkom w ich osobistej i małżeńskiej modlitwie. Wspieraj ludzi starszych, aby nie ustawali w gorliwym przyzywaniu Twego miłosierdzia dla nas i całego świata. Udziel rodzinom łaski wspólnej modlitwy. Napełnij nas wszystkich swoim Duchem. Niech On nas prowadzi po drogach modlitwy i obdarza nas łaską radosnego przebywania z Tobą. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.