Grzech pierworodny
17 – Grzech pierworodny
Śpiew na wystawienie: O zbawcza Hostio lub inny.
Chwila ciszy.
Wprowadzenie: „Jezus wziął ze sobą uczniów”
L1: Z Ewangelii według św. Mateusza (26,30-35): „Po odśpiewaniu hymnu wyszli ku Górze Oliwnej. Wówczas Jezus rzekł do nich: «Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy. Bo jest napisane: ‘Uderzę pasterza, a rozproszą się owce stada’. Lecz gdy powstanę, uprzedzę was do Galilei». Odpowiedział Mu Piotr: «Choćby wszyscy zwątpili w Ciebie, ja nigdy nie zwątpię». Jezus mu rzekł: «Zaprawdę, powiadam ci: Jeszcze tej nocy, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz». Na to Piotr: «Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie wyprę się Ciebie. Podobnie zapewniali wszyscy uczniowie»”.
P: Panie Jezu, po spożyciu Ostatniej Wieczerzy poszedłeś ze swymi uczniami do Ogrójca. Powiedziałeś im, że zwątpią w Ciebie tej nocy, a każdy z nich zaprzeczał mówiąc, że tak się nie stanie. W tej rozmowie objawiłeś nam również prawdę o człowieku, o każdym z nas. Jest w nas pragnienie dobra, chcemy być wierni, jesteśmy gotowi pomagać, brzydzimy się zdradą. Ty widzisz w nas to dobro, gdyż sam je w nas złożyłeś, ale patrzysz również w głębię naszej duszy i widzisz nasze słabości. Jesteśmy zdolni do zaparcia się Ciebie, do ucieczki przed krzyżem i cierpieniem, do zwątpienia w Twoją pomoc. Nosimy w sobie dziedzictwo grzechu pierworodnego pomnożone przez nasze własne grzechy. Dziś, w czasie tej godziny świętej, pragniemy przypomnieć sobie prawdę o grzechu pierworodnym, dziękować Ci za uwolnienie nas od niego, a także prosić, abyśmy mieli siły do pokonania jego skutków. Prowadź nas, Panie, łaską swego Ducha.
Śpiew, np.: Niech nas ogarnie łaska, Panie, Twa lub Duchu Święty, przyjdź.
Część I – „Czuwajcie ze Mną”
P: Panie Jezu, gdy szedłeś z Apostołami do Ogrójca po spożyciu Ostatniej Wieczerzy, mówiłeś im, że w Ciebie zwątpią. Twoje słowa przypominają zwątpienie, jakie miało miejsce w raju, w postawie Adama i Ewy. Zostali stworzeni na obraz Boga i obdarzeni Jego przyjaźnią. Zostali pouczeni, że nie mogą spożywać z drzewa poznania dobra i zła, gdyż taki czyn spowoduje śmierć. Gdy jednak kusiciel do nich przemówił, uwierzyli jemu, a zwątpili w słowo Boga. Myśleli, że mogą stać się równi Bogu i nie muszą już zwracać uwagi na Jego przykazania. Pomóż nam, Panie Jezu, zrozumieć zło grzechu pierworodnego i jego tragiczne skutki w życiu ludzi. Pomóż nam głębiej przyjąć naukę Katechizmu Kościoła Katolickiego. Chcemy wsłuchać się w to nauczanie i rozważać je w ciszy.
L2: „Człowiek – kuszony przez diabła – pozwolił, by zamarło w jego sercu zaufanie do Stwórcy, i nadużywając swojej wolności, okazał nieposłuszeństwo przykazaniu Bożemu. Na tym polegał pierwszy grzech człowieka. W następstwie tego faktu każdy grzech będzie nieposłuszeństwem wobec Boga i brakiem zaufania do Jego dobroci” (397). „Popełniając ten grzech, człowiek przedłożył siebie nad Boga, a przez to wzgardził Bogiem; wybrał siebie samego przeciw Bogu, przeciw wymaganiom swego stanu jako stworzenia, a zarazem przeciw swemu dobru. Stworzony w stanie świętości, człowiek był przeznaczony do pełnego "przebóstwienia" przez Boga w chwale. Zwiedziony przez diabła, chciał "być jak Bóg", ale «bez Boga i ponad Bogiem, a nie według Boga»” (398). Pismo święte pokazuje dramatyczne konsekwencje tego pierwszego nieposłuszeństwa. Adam i Ewa tracą natychmiast łaskę pierwotnej świętości. Boją się Boga, utworzyli sobie fałszywy Jego obraz, widząc w Nim Boga zazdrosnego o swoje przywileje” (399).
L1: „Ustalona dzięki pierwotnej sprawiedliwości harmonia, w której żyli, została zniszczona; zostało zerwane panowanie duchowych władz duszy nad ciałem; jedność mężczyzny i kobiety została poddana napięciom; ich relacje będą naznaczone pożądaniem i chęcią panowania. Została zerwana harmonia ze stworzeniem; stworzenie widzialne stało się wrogie i obce człowiekowi. Z powodu człowieka stworzenie "zostało poddane marności" (Rz 8, 20). Na koniec zrealizuje się wyraźnie zapowiedziana konsekwencja nieposłuszeństwa: człowiek "wróci do ziemi, z której został wzięty". Śmierć weszła w historię ludzkości” (400).
L2: „Po tym pierwszym grzechu prawdziwa "inwazja" grzechu zalewa świat: bratobójstwo popełnione przez Kaina na Ablu; powszechne zepsucie będące następstwem grzechu; w historii Izraela grzech często jawi się przede wszystkim jako niewierność Bogu przymierza i jako przekroczenie Prawa Mojżeszowego. Również po Odkupieniu przez Chrystusa grzech ujawnia się wśród chrześcijan na wiele sposobów. Pismo święte i Tradycja Kościoła nie przestają przypominać tej obecności i powszechności grzechu w historii człowieka: «To, co wiemy dzięki Bożemu Objawieniu, zgodne jest z doświadczeniem. Człowiek bowiem, wglądając w swoje serce, dostrzega, że jest skłonny także do złego i pogrążony w wielorakim złu, które nie może pochodzić od dobrego Stwórcy. Wzbraniając się często uznawać Boga za swój początek, burzy należyty stosunek do swego celu ostatecznego, a także całe swoje uporządkowane nastawienie czy to w stosunku do siebie samego, czy do innych ludzi i wszystkich rzeczy stworzonych» (KDK 13)” (401).
Chwila ciszy.
1. Wszystko Tobie oddać pragnę i dla Ciebie tylko żyć.
Chcę Cię, Jezu, kochać wiernie, dzieckiem Twoim zawsze być.
Ref.: Serce moje weź, niech Twą śpiewa cześć,
serce moje, duszę moją, Panie Jezu weź!
2. Wszystko Tobie oddać pragnę od najmłodszych moich lat!
Pomóż, Jezu, by mnie nie zwiódł pokusami swymi świat.
Ref.
L1: „Wszyscy ludzie są uwikłani w grzech Adama. Stwierdza to św. Paweł: "Przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami" (Rz 5, 19); "Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli..." (Rz 5,12). Apostoł przeciwstawia powszechności grzechu i śmierci powszechność zbawienia w Chrystusie: "Jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego (Chrystusa) sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie" (Rz 5,18)” (402).
L2: „Za św. Pawłem Kościół zawsze nauczał, że ogromna niedola, która przytłacza ludzi, oraz ich skłonność do zła i podleganie śmierci nie są zrozumiałe bez ich związku z grzechem Adama i faktem, że on przekazał nam grzech, z którego skutkami rodzimy się wszyscy i który jest "śmiercią duszy". Ze względu na tę pewność wiary Kościół udziela chrztu na odpuszczenie grzechów nawet małym dzieciom, które nie popełniły grzechu osobistego” (403).
L1: „W jaki sposób grzech Adama stał się grzechem wszystkich jego potomków? Cały rodzaj ludzki jest w Adamie[...] "jak jedno ciało jednego człowieka". Przez tę "jedność rodzaju ludzkiego" wszyscy ludzie są uwikłani w grzech Adama, jak wszyscy są objęci sprawiedliwością Chrystusa. Przekazywanie grzechu pierworodnego jest jednak tajemnicą, której nie możemy w pełni zrozumieć. Wiemy z Objawienia, że Adam otrzymał świętość i sprawiedliwość pierwotną nie dla siebie samego, ale dla całej natury ludzkiej; ulegając kusicielowi, Adam i Ewa popełnili grzech osobisty, ale ten grzech dotyka natury ludzkiej, którą będą przekazywać w stanie upadku. Grzech będzie przekazywany całej ludzkości przez zrodzenie, to znaczy przez przekazywanie natury ludzkiej pozbawionej pierwotnej świętości i sprawiedliwości. Dlatego grzech pierworodny jest nazywany "grzechem" w sposób analogiczny; jest grzechem "zaciągniętym", a nie "popełnionym", jest stanem, a nie aktem” (404).
L2: „Chociaż grzech pierworodny jest grzechem własnym każdego, to jednak w żadnym potomku nie ma on charakteru winy osobistej. Jest pozbawieniem pierwotnej świętości i sprawiedliwości, ale natura ludzka nie jest całkowicie zepsuta: jest zraniona w swoich siłach naturalnych, poddana niewiedzy, cierpieniu i władzy śmierci oraz skłonna do grzechu (ta skłonność do zła jest nazywana "pożądliwością"). Chrzest, dając życie łaski Chrystusa, gładzi grzech pierworodny i na nowo kieruje człowieka do Boga, ale konsekwencje tego grzechu dla osłabionej i skłonnej do zła natury pozostają w człowieku i wzywają go do walki duchowej” (405).
Chwila ciszy.
1. Przez Chrztu świętego wielki dar, - O Chryste, z Twej hojności.
- Twym dzieciom wiary dałeś skarb - Nadziei i miłości.
Ref.: Najświętszej Trójcy wieczną cześć pragniemy z serc gorących nieść,
- Strzec wiary ślubujemy, - W niej żyć, umierać chcemy.
2. Z wyznawców Twoich wiernych rzesz - Swój Kościół tworzysz w świecie,
- W Ojczyźnie naszej władasz też - Przez długie tysiąclecie.
Ref.
Część II – Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie
P: Panie Jezu, wsłuchujemy się w Twoje słowa, skierowane do Apostołów: „Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy”. Ukazałeś im, a także nam, wielkie zagrożenie, będące dziedzictwem grzechu pierworodnego. Wezwałeś nas do modlitwy, abyśmy nie ulegli tej pokusie zwątpienia. Przyjmij, Panie, nasze pokorne wołanie o dar pełnego zaufania Tobie. Będziemy powtarzać słowa: „Prosimy Cię, Panie!”.
L3: Abyś ufali Twoim słowom,
Abyśmy ufali Twoim obietnicom,
Abyśmy ufali Twojej miłości,
Abyśmy ufali Twojej mądrości,
Abyśmy ufali Twojej wszechmocy,
Abyśmy ufali Twojej opatrzności,
Abyśmy ufali Twemu miłosierdziu,
Abyśmy ufali Tobie,
L4: Abyśmy Ci ufali w chwilach trudnych,
Abyśmy Ci ufali w cierpieniu,
Abyśmy Ci ufali w godzinach próby,
Abyśmy Ci ufali w upokorzeniach,
Abyśmy Ci ufali, gdy ogarnia nas smutek,
Abyśmy Ci ufali w walce z pokusą,
Abyśmy Ci ufali przy podejmowaniu życiowych decyzji,
Abyśmy Ci ufali, gdy naprawiamy skutki grzechu,
Abyśmy Ci ufali, w trosce o naszych bliskich,
Abyśmy Ci ufali w godzinie naszej śmierci.
L3: O dar bezgranicznej ufności wobec Ciebie, nasz Panie i Zbawicielu, prosimy przez wstawiennictwo Twej Najświętszej Matki, rozważając w różańcu tajemnicę Twojej modlitwy w Ogrójcu.
Dziesiątek różańca.
Śpiew: „Jezu, ufam Tobie”.
Część III – „Wstańcie, chodźmy”
P: Z odnowioną wiarą i nadzieją kierujemy do Ciebie, Panie, naszą modlitwę za braci i siostry. Ich radości i nadzieje, a także ich cierpienia i problemy, przeżywamy w naszych sercach. Pragniemy im pomóc w potrzebie. Wzywamy nad nimi Twego błogosławieństwa. Prosimy za Ojca świętego, biskupów i kapłanów. Prosimy za małżonków i osoby konsekrowane. Prosimy o dar nowych powołań. Niech każdy człowiek odnajdzie tę drogę życia, którą dla niego przygotowałeś.
L4: Litania do Chrystusa, Kapłana i Żertwy.
Kyrie eleison.
Chryste eleison. Kyrie eleison.
Chryste, usłysz nas.
Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże,
Duchu Święty, Boże,
Święta Trójco, jedyny Boże,
Jezu, Kapłanie na wieki, zmiłuj się nad nami.
Jezu, nazwany przez Boga Kapłanem na wzór Melchizedeka,
Jezu, Kapłanie, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą,
Jezu, Kapłanie wielki,
Jezu, Kapłanie z ludzi wzięty,
Jezu, Kapłanie dla ludzi ustanowiony,
Jezu, Kapłanie naszego wyznania,
Jezu, Kapłanie większej od Mojżesza czci godzien,
Jezu, Kapłanie prawdziwego przybytku,
Jezu, Kapłanie dóbr przyszłych,
Jezu, Kapłanie święty, niewinny i nieskalany,
Jezu, Kapłanie wierny,
Jezu, Kapłanie miłosierny,
Jezu, Kapłanie dobroczynny,
Jezu, Kapłanie pałający gorliwością o Boga i ludzi,
Jezu, Kapłanie na wieczność doskonały,
Jezu, Kapłanie, który wszedłeś do nieba,
Jezu, Kapłanie, siedzący po prawicy Majestatu na wysokości,
Jezu, Kapłanie wstawiający się za nami przed obliczem Boga,
Jezu, Kapłanie, któryś nam otwarł drogę nową i żywą,
Jezu, Kapłanie, któryś umiłował nas i obmył od grzechów Krwią swoją,
Jezu, Kapłanie, któryś siebie samego wydał jako ofiarę i hostię dla Boga,
Jezu, Ofiaro Boga i ludzi,
Jezu, Ofiaro święta,
Jezu, Ofiaro niepokalana,
Jezu, Ofiaro przyjęta przez Boga,
Jezu, Ofiaro przejednania,
Jezu, Ofiaro uroczysta,
Jezu, Ofiaro chwały,
Jezu, Ofiaro pokoju,
Jezu, Ofiaro przebłagania,
Jezu, Ofiaro zbawienia,
Jezu, Ofiaro, w której mamy ufność i śmiały przystęp do Boga,
Jezu, Ofiaro, która dwoje jednym uczyniła,
Jezu, Ofiaro od założenia świata ofiarowana,
Jezu, Ofiaro żywa przez wszystkie wieki.
Bądź nam miłościw, przepuść nam, Jezu.
Bądź nam miłościw, wysłuchaj nas, Jezu.
Od zła wszelkiego, wybaw nas Jezu.
Od nierozważnego wejścia na służbę Kościoła,
Od grzechu świętokradztwa,
Od ducha niepowściągliwości,
Od pogoni za pieniądzem,
Od wszelkiej chciwości,
Od złego używania majątku kościelnego,
Od miłości świata i jego pychy,
Od niegodnego sprawowania świętych Tajemnic,
Przez odwieczne Kapłaństwo Twoje,
Przez święte namaszczenie Boskości, mocą którego Bóg Ojciec uczynił cię Kapłanem,
Przez Twego kapłańskiego ducha,
Przez Twoje posługiwanie, którym na ziemi wsławiłeś Ojca Twego,
Przez krwawą ofiarę z Siebie raz na Krzyżu złożoną,
Przez tę samą ofiarę codziennie na ołtarzu odnawianą,
Przez Boską władzę, którą jako jedyny i niewidzialny Kapłan wykonujesz przez swoich kapłanów,
Abyś wszystkie sługi Kościoła w świętej pobożności zachować raczył, Ciebie prosimy, wysłuchaj nas, Panie.
Aby ich napełnił duch kapłaństwa Twego,
Aby usta kapłanów strzegły wiedzę,
Abyś na żniwo swoje robotników nieugiętych posłać raczył,
Abyś sługi Twoje w gorejące pochodnie przemienił,
Abyś pasterzy według Twego Serca wzbudzić raczył,
Aby wszyscy kapłani nienaganni byli i bez skazy
Aby wszyscy, którzy zobaczą sługi ołtarzy, Pana uczcili,
Aby składali Ci ofiary w sprawiedliwości,
Abyś przez nich cześć Najświętszego Sakramentu rozkrzewić raczył,
Kapłanie i Ofiaro, Ciebie prosimy, wysłuchaj nas, Panie.
P: Módlmy się: Boże, Uświęcicielu i Stróżu Twojego Kościoła, wzbudź w nim przez Ducha Twojego godnych i wiernych szafarzy świętych Tajemnic, aby za ich posługiwaniem i przykładem, przy Twojej pomocy lud chrześcijański kierował się na drogę zbawienia.
Boże, Ty nakazałeś modlącym się i poszczącym uczniom oddzielić Pawła i Barnabę do dzieła, do którego ich przeznaczyłeś, bądź teraz z Twoim Kościołem trwającym na modlitwie, i wskaż tych, których do służby Twej wybrałeś. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
L3: (Jeśli czas pozwoli). Polecamy Ci, miłosierny Jezu, intencje naszych braci i sióstr, przekazane nam przez Internet. (odczytanie intencji).
Módlmy się w ciszy w tych intencjach i polecajmy miłosiernemu Panu wszystkie sprawy, które nosimy w sercu.
Modlitwa w ciszy.
P: Dziękujemy Ci, Panie, za dar dzisiejszej modlitwy, za łaskę „Godziny świętej”. Kończąc ją prosimy, abyś nas pobłogosławił. Dotknij swoją łaską naszych serc i napełnij je miłością.
Śpiew: Przed tak wielkim lub inny.
Błogosławieństwo, śpiew uwielbienia i śpiew na zakończenie.