"Są dobra duchowe, którymi należy się dzielić, czyli przekazywać je innym, rozpowszechniać, głosić, jak uczą apostołowie, dając świadectwo słowem i przykładem: „Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli” (Dz 4,20). A zatem mówią, a Pan potwierdza ich świadectwo, albowiem „wiele znaków i cudów działo się przez ręce Apostołów wśród ludu” (Dz 5,12)" (Jan Paweł II, AG 5.02.1992)
***
"Apostoł Jan da wyraz tym zamiarom i zaangażowaniu apostołów, stwierdzając w swoim Pierwszym Liście: „Oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami. A mieć z nami współuczestnictwo znaczy: mieć je z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem” (1 J 1,3). Tekst ten pozwala nam zrozumieć, że apostołowie i założona przez nich pierwotna wspólnota żyli świadomością komunii trynitarnej, z której Kościół czerpie impuls do ewangelizacji, służącej z kolei dalszemu bytowaniu wspólnoty (communio ecclesialis)" (Jan Paweł II, AG 5.02.1992)
***
"W centrum tej komunii oraz komunikacji znajduje się Chrystus. Pisze bowiem Jan: „[To wam oznajmiamy], co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce — bo życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o nim świadczymy i głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione” (1 J 1,1-2)" (Jan Paweł II, AG 5.02.1992)
