Adoremus

Droga krzyżowa 2

Pan Jezus prosi: Słuchaj

Pobierz tekst w wersji pdf Drogi krzyżowe-2.pdf
Pobierz tekst w wersji Word Drogi krzyżowe-2.doc

Tę drogę krzyżową rozpoczynamy nietypowo – od krótkiej pantomimy z lektorem. Jedno dziecko będzie tu aktorem – drugie (lektor) odczyta niejako jego zapisane w listach myśli.

W widocznym miejscu z przodu kościoła/kaplicy znajduje się mały stolik i krzesło. Na stole duży zeszyt lub luźne kartki, pióro oraz zgaszona lampka lub świeca.

Wchodzi aktor, zapala lampkę lub świecę i siada przy stole. Chwyta pióro i pisze coś w zeszycie/na kartce. Zastanawia się, znów pisze dalej… W tym samym czasie, gdy aktor rozpoczyna pisanie – lektor (znajdujący się gdzieś z boku lub nawet niewidoczny) czyta głośno zapisywane myśli aktora.

Lektor: „Kraków, osiemnasty marca bieżącego roku. Kochany Jezu! Dziś piątek. Nie lubię piątków. Zawsze w piątek myślę już o weekendzie i na niczym nie mogę się skupić. I tak było dziś w szkole. Pani z historii mi powiedziała, że nie umiem słuchać, gdy…”

Lektor przerywa tu czytanie, bo aktor wyrywa kartkę, mnie ją i rzuca na ziemię.

Lektor: Nie, nie o tym chcę napisać do Jezusa. Jeszcze raz. (Aktor pisze.) „Kraków, osiemnasty marca bieżącego roku. Kochany Jezu! Dziś piątek. Nie lubię piątków. Jest mi przykro, bo gdy tato dziś wrócił z pracy krzyknął do mnie, że muszę nauczyć się słuchać. Na pewno dowiedział się o mojej uwadze… albo babcia coś powiedziała…” (Lektor przerywa, bo aktor znów wyrzuca na ziemię kartkę, po czym kontynuuje…)

Lektor: Nie, znów nie tak! Muszę od początku. (Aktor znów pisze.)„Kraków, osiemnasty marca bieżącego roku. Kochany Jezu! Dziś piątek. Nie lubię piątków. Dostałem dziś uwagę, bo nie słuchałem, co mówiła nauczycielka. Ale to nie wszystko. Zawsze w piątek myślę już o tym, że jutro nie muszę iść do szkoły. I tak było dziś. Gdy wróciłem do domu, rzuciłem plecakiem w kąt i wybiegłem na podwórko. Babcia wołała coś za mną, ale wydawało mi się, że to nie do mnie… Gdy wróciłem – płakała. Okazało się, że bardzo źle się czuła, nie mogła sama pójść do apteki, która po moim powrocie była już zamknięta…”

(Lektor przerywa czytanie, Aktor podnosi wzrok w górę, potem wstaje i bierze do ręki list, który napisał, następnie przerywa kartkę na pół)

Lektor: Chyba to nie jest dobry czas na pisanie listu do Ciebie, Jezu. Sam widzisz, jak nic mi ostatnio nie wychodzi. A przecież Cię kocham… Już wiem, gdzie pójdę, by wysłuchać, co masz mi do powiedzenia…

Aktor gasi lampkę lub świecę i wychodzi.

Ksiądz prowadzący Drogę krzyżową zapowiada poszczególne jej stacje i rozpoczyna aklamacje. Rozważania czytają przygotowane do tego dzieci. Należy zwrócić uwagę, aby czytały powoli, bez pośpiechu.

Jeśli jest w kościele czy kaplicy taka możliwość – Aktor pojawia się na początku Drogi krzyżowej i przechodzi (z zapaloną świecą/lampką w ręku) od zapowiadanej stacji do stacji, np. wraz z ministrantami niosącymi krzyż.

W czasie Drogi krzyżowej powinna pojawiać się chwila ciszy. Należy prosić dzieci (najlepiej, jak będzie to robił kapłan prowadzący nabożeństwo), aby przy każdej stacji ostatnie zdanie rozważania powtórzyły po cichu. Dopiero po tym czasie rozpoczyna się recytacja lub śpiew aklamacji końcowej.

Wstęp

Ksiądz: Panie Jezu, Ty prosisz mnie: słuchaj! I ja jestem tutaj dziś po to, aby Ciebie słuchać. Może właśnie dziś w ciszy Drogi krzyżowej zdołam usłyszeć swoje imię, wypowiedziane przez Ciebie… Mogę wówczas w sercu powtórzyć jak Samuel, którego wołał Bóg: mów Panie, bo sługa Twój słucha…

Pewnie i ja mógłbym dziś napisać list do Ciebie, Jezu, w którym opowiedziałbym Ci o moich porażkach w słuchaniu… Tak często przecież nawet nie dopuszczam innych do głosu, a słowa czasem jakby się ode mnie odbijały, jakby nie docierały – przecież najważniejsze jest to, co ja mówię! Zagłuszam wówczas nawet moje sumienie, które woła: Jezus prosi: słuchaj!

Moja obecność tutaj jest odpowiedzią na najpiękniejszy list, jaki nam zostawiłeś – Twoją Ewangelię. To w nią mogę się wsłuchiwać, aby Ciebie usłyszeć, to w niej mówisz do mnie. Czy potrafię słuchać? Czy moje uszy nie przeszkadzają mi w usłyszeniu Twoich słów? Tak wiele rzeczy wciąż mnie rozprasza – szmery, hałasy, tykanie zegarka… I wydaje mi się, że milczysz. A jednak milczeniem też mówisz do mnie, Panie Jezu. To poprzez Twoje ciche bycie wśród nas uczę się najwięcej. Uczysz mnie milczenia, bo bez tej umiejętności nie będę umiał słuchać.

Stacja I - Pan Jezus skazany na śmierć

Aklamacja:
Ksiądz: Klękam przed Tobą Jezu kochany,
Wszyscy: Uwielbiam Twoje najświętsze rany.

Śpiew: (na melodię refrenu pieśni: Golgoto… czyli słów: To nie gwoździe Cię przybiły)

Wyrok śmierci sam przyjmujesz - słucham Cię,
Krzyż w ramiona swe ujmujesz - słucham Cię,
Winy łotrowi darujesz - słucham też,
Idę z Tobą, bo Ty słuchać uczysz wciąż mnie.

Osoba I: Słyszę, jak krzyczą ludzie – wołają, żeby Cię ukrzyżować… Wyrok zapada. A moje serce mówi coś innego: czy nie wiecie, że to jest prawdziwy Król? Nie rozumiecie, kto przed wami stoi? Dlaczego milczysz, Jezu, dlaczego się nie bronisz? W sercu słyszę zdecydowaną odpowiedź. Godzisz się przyjąć mękę, bo nas kochasz…
Dziękuję Ci Jezu, że mogę słuchać Twojego milczenia i uczyć się od Ciebie.
Wszyscy powtarzają ostatnie zdanie po cichu.
Wszyscy: Któryś za nas cierpiał rany…