Poznajemy świętych - spotkanie
POZNAJEMY
MIESZKAŃCÓW DOMU BOGA - ŚWIĘTYCH
Spotkanie w grupie
Prowadzący przygotowuje salę, w której dzieci mogą swobodnie usiąść i stanąć w kręgu wokół świecy, świecę, karton lub biały arkusz papieru pakunkowego z napisem: kościół; karton lub papier koloru żółtego lub niebieskiego z napisem: niebo; obrazki aniołków; obrazki Maryi i świętych (patrona kościoła parafialnego, patronów dzieci i innych świętych); elementy do „zagospodarowania” nieba, kartoniki wielkości obrazka, kartoniki na imiona uczestników, pisaki lub kredki, szablony do napisania modlitwy, napisy: ŚWIĘTYCH OBCOWANIE; dom Boga – w nim sprawujemy liturgię i jest on domem modlitwy. Jest widocznym znakiem prawdziwego domu Ojca; dom Boga, Dom Ojca – mamy w nim przygotowane najpiękniejsze mieszkanie.
____
Modlitwa
- Prowadzący prosi, aby wszyscy stanęli w kręgu. Wybrana osoba zapala świecę. Uczestnicy otwierają zeszyty na stronie z Modlitwą do Ducha Świętego.
Chwila ciszy
Wszyscy, wspólnie odmawiają Modlitwę do Ducha Świętego.
Śpiew np.: Duchu Święty przyjdź …
Ćwiczenie wstępne
- Prowadzący kładzie przed uczestnikami spotkania duży karton (lub biały arkusz papieru) z napisanym u góry słowem kościół (koniecznie z małej litery!) i narysowanym na nim konturem kościoła (Warto narysować kontur kościoła z nawami bocznymi. Będzie później więcej miejsca na przymocowywanie obrazków ze świętymi – patronami dzieci). Wręcza dzieciom kredki lub pisaki i prosi je, aby „zagospodarowały” ten kościół - dorysowały w nim wszystko to, co jest w każdym kościele – tabernakulum, ołtarz, krzyż przy ołtarzu, świece, ambonka, chrzcielnica (w starych kościołach jest przy wejściu i tak byłoby najlepiej ją zaznaczyć), ołtarze boczne, ławki lub krzesła. Dzieci mogą rysować symbolami – nawet zaznaczać prostokątami z wpisaną wewnątrz nazwą. Można też przygotować (albo wykorzystać z jednego z poprzednich spotkań) gotowe elementy do przyklejenia. Gdy praca jest gotowa, prowadzący wiesza ją w widocznym miejscu.
- Prowadzący daje dzieciom kolorowe karteczki (mogą mieć one jakiś miły kształt, kwiatuszka, gwiazdki…). Prosi, aby każdy napisał na niej swoje imię i – przyklejając ją na tym rysunku – znalazł swoje miejsce w tym „naszym symbolicznym” kościele. Karteczki mogą zachodzić na siebie, ale nie wolno zasłaniać imienia kolegi lub koleżanki. Być może chłopcy, którzy przygotowują się do funkcji ministranta umieszczą swoje imiona w prezbiterium, może ktoś przy ambonce, dziewczęta – przyszłe scholistki, zobaczą siebie na jakimś miejscu dla scholi. Nie należy ingerować w to, ani komentować, by nie przedłużać niepotrzebnie spotkania. Będzie można tę planszę wykorzystać w czasie innego spotkania.
- Gdy wszyscy już „umieszczą siebie w kościele” prowadzący nawiązuje do polecenia z poprzedniego spotkania, aby każdy przygotował krótką informację o swoim patronie i przyniósł jego obrazek. Tym, którzy nie mają obrazków patrona należy dać kartonik wielkości obrazka, aby tam napisali jego imię. Pyta, czy wszyscy „domownicy” są już zaznaczeni w tym domu Boga na tej planszy. Oczekuje odpowiedzi, że brakuje na niej aniołów (choćby naszych aniołów stróżów) i świętych.
- Prowadzący prosi, aby każdy kolejno podszedł do planszy, nakleił na niej swojego anioła stróża (obrazki aniołków prowadzący kładzie na stole), opowiedział króciutko o swoim świętym patronie i nakleił jego obrazek (obrazki należy naklejać masą do klejenia, nie taśmą, czy klejem, aby dzieci mogły je odzyskać). Jeśli dziecko nic nie wie o swoim patronie należy samemu coś o nim powiedzieć. Trzeba zaproponować dzieciom, aby obrazki patronów stanowiły jakby boczne ołtarze w tym kościele. Dlatego, że tak przecież jest w kościołach, i dlatego, aby nasza plansza była jakoś czytelna.
- Ostatnią osobą, która podchodzi do planszy jest prowadzący. Mówi o swoim patronie, nakleja siebie, swojego anioła stróża i obrazek swojego patrona oraz mówi o patronie każdego kościoła (kościoła, w którym dzieci adorują Pana Jezusa) i o aniołach, którzy strzegą kościołów. Nakleja odpowiednie obrazki i proponuje:
Śpiew
Spotkanie ze słowem Bożym
- Prowadzący prosi wybranego w grupie lektora o przeczytanie tekstu z Pisma Świętego: Ap 7,9.14-15
Z Apokalipsy św. Jana Apostoła: Potem ujrzałem: a oto wielki tłum,
którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. «To ci, którzy […] opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili. Dlatego są przed tronem Boga
i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy (Ap 7,9.14-15).
- Prowadzący wyjaśnia dzieciom, że Księga Apokalipsy jest ostatnią Księgą w Piśmie Świętym i zawiera to, co Pan Bóg objawił św. Janowi, gdy ten przebywał na wyspie Patmos i proponuje wyjaśnienie słów, których użył w tekście Apostoł:
- Tron – miejsce przebywania Boga
- Baranek – Pan Jezus
- Białe szaty – symbol niewinności, świętości
- Palmy – symbol męczeństwa
- Opłukać swe szaty i wybielić je we krwi Baranka – jest to znak śmierci męczeńskiej, którą umierający ponosili w zjednoczeniu ze śmiercią Pana Jezusa na krzyżu. Ale trzeba też powiedzieć dzieciom, że krew Pana Jezusa zmywa nasze grzechy w sakramencie pokuty i gdy przyjmujemy Komunię świętą (tutaj: grzechy lekkie). Tekst ten dotyczy więc zawsze tych, którzy zostali uwolnieni od grzechu przez krew Pana Jezusa przelaną na krzyżu.
- Gdy już tekst nie zawiera niezrozumiałych dla dzieci określeń, prowadzący pyta: Co opisuje tekst, który został przeczytany? Dzieci zapewne powiedzą, że opisuje niebo.
- Prowadzący wiesza obok planszy z kościołem karton (papier) tej samej wielkości, w kolorze żółtym lub niebieskim, zatytułowany: niebo i proponuje uczestnikom spotkania symboliczne „zagospodarowanie tego nieba”. Ponieważ rysowanie przedłużyłoby mocno spotkanie, prowadzący kładzie przed dziećmi elementy do przyklejenia: tron Boga, napis Bóg Ojciec, Baranek, znak Ducha Świętego, obrazki Maryi, aniołów i świętych (wskazane, aby byli wśród tych obrazków również patronowie dzieci).
- Prowadzący zwraca uwagę dzieciom (dzieci same mogą to zauważyć przy robieniu planszy), że tych samych świętych umieściliśmy w kościele i w niebie. Pyta, czy to nie błąd. Z lekcji religii i z poprzednich spotkań dzieci powinny znać już pojęcie: świętych obcowanie. Jeśli nie, należy krótko je wyjaśnić i między planszami nakleić pasek łączący plansze z napisem: ŚWIĘTYCH OBCOWANIE.
- Prowadzący pyta uczestników spotkania, czy pamiętają z jednego z wcześniejszych spotkań, czym jest kościół. Jeśli tak – dzieci przypominają, jeśli nie – odczytują z karteczki wklejonej do zeszytów. Prowadzący nakleja pod planszą z kościołem napis: dom Boga – w nim sprawujemy liturgię i jest on domem modlitwy. Jest widocznym znakiem prawdziwego domu Ojca. Pod drugą planszą nakleja napis: Dom Boga, dom Ojca – mamy w nim przygotowane najpiękniejsze mieszkanie.
- Prowadzący prosi o wklejenie podsumowania do zeszytów:
Zapamiętam!
W niebie Bóg mieszka z aniołami i ze świętymi.
Wśród nich jest również św. …………………………………..…,
moja patronka/mój patron,
która/który opiekuje się mną od dnia chrztu świętego
(mój ukochany święty).
Pan Jezus przygotował dla mnie w niebie
najpiękniejsze mieszkanie.
Śpiew
Modlitwa słowem Bożym
- W tym spotkaniu zamiast tradycyjnej modlitwy słowem jest przygotowanie modlitwy na adorację. Prowadzący wyjaśnia to dzieciom i prosimy o otwarcie w zeszytach szablonu do napisania tej modlitwy.
Panie Jezu, dziękuję Ci za świętą/świętego ..............................................
która/który jest moim patronem od chrztu (którego bardzo kocham).
Dziękuję Ci.....................................................................................................
.......................................................................................................................
.......................................................................................................................
Proszę Cię przez jej/jego wstawiennictwo ....................................................
........................................................................................................................
........................................................................................................................
- Szablon, zwłaszcza w przypadku młodszych dzieci bardzo ułatwia dzieciom prawidłowe napisanie tekstu, a prowadzącemu pomoc dzieciom w pisaniu. Jeśli dzieci potrafią mogą zrezygnować z szablonu.
- Zanim dzieci rozpoczną pracę prowadzący starannie wyjaśnia dzieciom, co mają napisać, dlaczego modlitwa jest do Pana Jezusa (bo będziemy nią modlić się w czasie adoracji) i co znaczą słowa: przez jego wstawiennictwo.
- Prowadzący tłumaczy dzieciom, że pisanie modlitwy nie jest – jak na języku polskim – pisaniem jakiegoś tekstu. Jest ich modlitwą do swojego świętego patrona takim bardzo osobistym spotkaniem z nim. Mówi im również, że mogą w każdej chwili zwrócić się do niego o pomoc w tej pracy.
- Prosi wszystkich o powstanie i wspólną modlitwę do Maryi, Królowej Wszystkich Świętych o pomoc. Wszyscy odmawiają: Pod Twoją obronę…
- Dzieci siadają w ciszy, mogą usiąść w innym miejscu sali, tam, gdzie będą jak najbardziej same i piszą. Prowadzący pomaga tym, którzy tej pomocy potrzebują. Sprawdza też dyskretnie, czy tekst napisany przez dzieci jest poprawny gramatycznie i pod względem treści. Po zakończeniu pracy przez wszystkie dzieci i sprawdzeniu tekstów dzieci wklejają je do zeszytów. Wszyscy siadają w kręgu.
Śpiew
Przygotowanie adoracji
Organizacja adoracji.Prowadzący bardzo starannie przygotowuje dzieci do adoracji (patrz: spotkanie pierwsze). Ustala sposób zachowania się przed ołtarzem, gdy będą kładły tam obrazek swojego świętego. Przypomina im, że przygotowana przez nie modlitwa stanie się modlitwą całej wspólnoty i to jest ich służba. Ustala i ćwiczy śpiew na adorację. Przypomina o tym, co jest ważne przy wchodzeniu do kaplicy i w czasie adoracji.
Omówienie znaku. Znakiem będzie postawienie przed ołtarzem adoracji portretu swojego patrona. Jest to wyraz naszej wiary w tajemnicę świętych obcowania. Wierzymy, że nasza patronka / nasz patron wraz z nami adoruje Pana Jezusa i wstawia się za nam u Bożego tronu. W czasie śpiewu pieśni uczestnicy adoracji podchodzą do ołtarza i – po chwili cichej modlitwy – ustawiają przyniesiony przez siebie (przygotowany przez prowadzącego) portret świętego wielkości A5. Po zakończeniu pieśni mogą głośno odmówić (przeczytać) modlitwę, którą napisali w czasie spotkania.
Śpiew:
Zakończenie
- Nawiązując do tematu spotkania prowadzący proponuje odmówienie cząstki różańca z części chwalebnej: Wniebowstąpienie Pana Jezusa. W króciutkim rozważaniu prowadzący podsumowuje spotkanie, nawiązuje do przeczytanego tekstu z Apokalipsy i przypomina rozważany na jednym ze spotkań tekst Ewangelii św. Jana: W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. Rozpoczyna: Ojcze nasz... Dzieci kolejno rozpoczynają: Zdrowaś Maryjo.
- Prowadzący dziękuje dzieciom za spotkanie, prosi o uważne przeczytanie tego, co zostało wklejone do zeszytu (dzieci młodsze mogą przeczytać głośno, wspólnie) i zaprasza do kaplicy adoracji.
Zgaszenie świecy