Synteza - rok IV
Synteza rocznej drogi
W czwartym roku Parafialnej Szkoły Modlitwy tematem rozważań były modlitwy biblijne. Wypowiadały je osoby, które w Bożym planie zbawienia, odegrały szczególną rolę. Ich rozmowy z Bogiem były więc wyjątkowe. Są dla nas inspiracją i ubogaceniem w przeżywaniu zarówno codziennych modlitw, jak też odmawianych w wyjątkowych sytuacjach.
1. Modlitwa Abrahama
W jego postawie uderza nas najpierw wyjątkowa zdolność słuchania Boga. Bóg do niego przemawia, a on słucha i wiernie wypełnia polecenia. Jest dla nas wzorem takiej postawy. Jest także wzorem modlitwy wstawienniczej. W niezwykły sposób prowadzi rozmowę z Bogiem w sprawie Sodomy i Gomory. Brakło w tych miastach dziesięciu sprawiedliwych, więc zostały zniszczone. Dopiero przyjście Chrystusa, Jedynego Sprawiedliwego, ratuje świat od zagłady i przemienia naszą modlitwę.
2. Modlitwa Jakuba
„Tekst biblijny mówi nam o długiej nocy poszukiwania Boga, walce, aby poznać Jego imię i widzieć Jego oblicze; jest to noc modlitwy, która z uporem i wytrwałością prosi Boga o błogosławieństwo i nowe imię, nową rzeczywistość, będącą owocem nawrócenia i przebaczenia […]. Drodzy bracia i siostry, całe nasze życie jest podobne do tej długiej nocy walki i modlitwy, którą należy strawić na pragnieniu Bożego błogosławieństwa i proszeniu o nie. Tego błogosławieństwa nie można wydrzeć czy wywalczyć licząc na nasze siły, ale powinno się je otrzymać z pokorą od Niego jako darmowy dar pozwalający w końcu rozpoznać oblicze Pana. Kiedy to ma miejsce, przemienia się całe nasze życie, otrzymujemy nowe imię i Boże błogosławieństwo” (Benedykt XVI, AG 25.05.2011).
3. Modlitwa Mojżesza
Niezwykłym przeżyciem dla niego była rozmowa z Bogiem, który objawił mu się w płonącym krzewie. To spotkanie przemieniło jego życie. W czasie wędrówki do ziemi obiecanej modlił się przez czterdzieści dni na świętej górze, trzymał cały dzień wzniesione ręce ku Bogu, gdy Jozue prowadził walkę, postawił namiot spotkania poza obozem, aby każdy mógł tam iść i rozmawiać z Bogiem, swoją modlitwą ratował naród przez karą Bożą. Wielkie dzieła wymagają wielkiej modlitwy. Tak było z Mojżeszem.
4. Modlitwy proroków
Bóg powierzał im trudne zadania. Mieli wskazywać ludziom Boże drogi, budzić nadzieję w czasach niewoli i innych zagrożeń, a także upominać tych, którzy przekraczali Boże przykazania. Każdy z nich był człowiekiem modlitwy. Znamy głównie te, które są związane z odkryciem i wypełnieniem ich powołania, a także te, w których rozeznają wolę Bożą wobec innych ludzi. Doświadczali chęci ucieczki i pokusy rezygnacji, przeżywali niepowodzenia i prześladowania, przez ich ręce działy się też cuda. Wszystkie przeżycia miały odzwierciedlenie w modlitwie. Ich postawa jest dla nas inspiracją w realizowaniu naszego powołania, pokonywaniu naszych trudności, a także wielbieniu Boga w Jego cudownych dziełach.
5. Modlitwy psalmistów
Psałterz to Księga Modlitwy. „Modlitwa prawdziwa nie jest z ziemi, ani jej nie może z siebie wykrzesać człowiek. – wyjaśnia O. Piotr Roztworowski, benedyktyn i kameduła – Ona z wysokości Niebios pochodzi […]. Modlitwa zatem chrześcijańska rodzi się w sercu człowieczym przez Ducha Świętego. A że z nieba bierze początek, do nieba też dosięga jak woda bijąca na wysokości źródła swego […]. Psalmy są Księgą pielgrzyma w drodze do Niebieskiej Jerozolimy, Księgą żołnierza wśród ciężkiej walki w tym świecie ciemności, Księgą tego, który miłuje […]. Trzeba więc nauczyć się czerpać z tej Księgi. Ale najpierw trzeba rozbudzić w duszy przekonanie, na wierze oparte, że tam istotnie są wielkie skarby”.
6. Modlitwy Zachariasza i Symeona
Żyli na przełomie Starego i Nowego Testamentu. Zachariasz był ojcem św. Jana Chrzciciela, a Symeon trzymał Dziecię Jezus, gdy Maryja i Józef przynieśli Go do świątyni. Ewangeliści przekazując nam modlitwy, które oni wznieśli ku Bogu w szczególnych chwilach swego życia. Kościół ciągle się nimi modli. Kantyk Zachariasza stał się częścią jutrzni, a kantyk Symeona częścią modlitwy przed snem. Odnajdujemy w nich inspirację do modlitwy porannej, a także do modlitwy, która kończy wszystkie przeżycia dnia. W jednej i drugiej porze rozmawiamy z Bogiem.
7. Modlitwa Świętej Rodziny
„Dom w Nazarecie jest szkołą modlitwy, gdzie można nauczyć się słuchać, medytować, roztrząsać głębokie znaczenie objawienia się Syna Bożego, biorąc przykład z Maryi, Józefa i Jezusa… Józef na pewno wychowywał Jezusa do modlitwy, razem z Maryją. On w szczególności w szabat brał Go ze sobą do synagogi na nabożeństwo, jak też do Jerozolimy na wielkie święta ludu Izraela. Józef, zgodnie z żydowską tradycją, prowadził zapewne domową modlitwę, zarówno codzienną – rano, wieczorem, przy posiłkach – jak też z okazji głównych świąt religijnych. I tak Jezus, w rytmie dni, które spędził w Nazarecie, między prostym domem i warsztatem Józefa, nauczył się przeplatać modlitwą pracę oraz ofiarowywać Bogu również trud, którego wymaga zarabianie na chleb dla rodziny” (Benedykt XVI, AG 28.12.2011).
8. Modlitwa Maryi
Wśród biblijnych modlitw szczególnym blaskiem jaśnieje, obok Modlitwy Pańskiej, maryjny hymn „Wielbi dusza moja Pana”. Jest ona ważna nie tylko ze względu na treść, ale także ze względu na Tę, która ją ułożyła. To osobista pieśń Mari. Mówi o uwielbieniu Boga i własnej radości, o świętości Boga i sposobie Jego działania w świecie, o Jego miłosierdziu i wierności, o potędze i mądrości. Niezwykła była również modlitwa Maryi, wraz z Apostołami, w Wieczerniku w oczekiwaniu na Zesłanie Ducha Świętego.
9. Modlitwa Apostołów
Zwróćmy szczególną uwagę na modlitwę Apostołów przeżywaną w Wieczerniku. Najpierw miało to miejsce w czasie Ostatniej Wieczerzy, gdy razem z Jezusem odmawiali psalmy i śpiewali hymn: „Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry Oliwnej” (Mt 26,30; Mk 14,26). Wtedy modlili się z Jezusem. On był z nimi, a oni z Nim. Po zmartwychwstaniu sytuacja się zmieniła. Mogli widzieć Jezusa tylko wtedy, gdy się im ukazał. Tak było też w Wieczerniku w dniu zmartwychwstania i po ośmiu dniach. Obydwa przeżycia były wyjątkowe. Potem, po wniebowstąpieniu Pana, modlili się przez dziewięć dni oczekując na zesłanie Ducha Świętego.
10. Modlitwa Szczepana
W jego słowach, wypowiedzianych przed Sanhedrynem, widzimy dojrzałe wyznanie wiary. Św. Szczepan rozważał i poznawał drogi Bożego działania zarówno w stworzeniu świata jak i w historii Starego Testamentu. Uwierzył w Chrystusa i potrafił tę wiarę odważnie wyznać. Otrzymał wtedy łaskę widzenia Jezusa stojącego po prawicy Boga. Kiedy go kamienowano wypowiedział jeszcze dwie modlitwy. Pierwsza brzmiała: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!”, a druga „Panie, nie poczytaj im tego grzechu” (Dz 7,59-60). Modlił się w ten sam sposób, co Jezus na krzyżu.
11. Modlitwa pierwszych chrześcijan
„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie” (2,42). To istotne i charakterystyczne cechy życia pierwszych chrześcijan. Należała do nich modlitwa. Oni „trwali w modlitwie”. Nie zaniedbywali jej. Staramy się ich naśladować, czego wyrazem jest udział w niedzielnej Eucharystii. W niej słuchamy tych samych słów o Jezusie i Bożym planie zbawienia, których oni słuchali, gromadzimy się na łamanie chleba, a ten chleb życia umacnia naszą jedność. Również modlitwa jest obecna w naszym życiu. Za przykładem Apostołów prośmy, aby w tej modlitwie i w całym życiu prowadził nas Duch Święty.
12. Modlitwa zbawionych
Mówi o niej św. Jan w Apokalipsie. Jest przede wszystkim uwielbieniem Boga. Słowom modlitwy towarzyszą liczne gesty czci, okazywane Bogu, zasiadającemu na tronie i Barankowi. Mieszkańcy nieba śpiewają: „Święty, Święty, Święty, Pan Bóg wszechmogący, Który był i Który jest, i Który przychodzi”; „Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, odebrać chwałę i cześć, i moc, boś Ty stworzył wszystko, a dzięki Twej woli istniało i zostało stworzone”; „Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją ludzi z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu”; „Baranek zabity jest godzien wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo”; „Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków!”.