Wierzę w Kościół
Adoracja: Wiara wyznana ustami
10. „Wierzę w święty Kościół powszechny”
Śpiew: O zbawcza Hostio godna czci
Wystawienie Najświętszego Sakramentu.
P. Panie, obecny w znaku chleba, przychodzimy i klękamy przed Tobą jako Twój Kościół – wspólnota braci i sióstr; jako Twa Oblubienica, za którą oddałeś życie i dla której zmartwychwstałeś; jako Twe Ciało Mistyczne, o które się troszczysz i je uświęcasz. Bądź pochwalony i uwielbiony, Panie, za tak wielki dar - Kościół święty, do którego przez wiarę i chrzest święty zostaliśmy włączeni. Chcemy dziś, wobec Ciebie pogłębić i na nowo wyznać naszą wiarę w to, że ten Kościół, którym jesteśmy, jest jeden, święty, powszechny i apostolski.
Śpiew: Przyjdź z pokłonem ludu Boży
L1. Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: Słowo "Kościół" oznacza "zwołanie". Wskazuje ono na zgromadzenie tych, których Słowo Boże zwołuje, by utworzyli Lud Boży; karmieni Ciałem Chrystusa, sami stają się oni Ciałem Chrystusa (KKK 777).
L2. W języku chrześcijańskim pojęcie "Kościół" oznacza zgromadzenie liturgiczne, a także wspólnotę lokalną lub całą powszechną wspólnotę wierzących. Te trzy znaczenia są zresztą nierozłączne (KKK 752).
L3. Kościół jest równocześnie drogą i celem zamysłu Bożego: zapowiedziany w figurach w stworzeniu, przygotowany w Starym Przymierzu, założony przez słowa i czyny Jezusa Chrystusa, urzeczywistniony za pośrednictwem Jego odkupieńczego Krzyża i Jego Zmartwychwstania, został ukazany jako misterium zbawienia przez wylanie Ducha Świętego. Osiągnie swoje wypełnienie w chwale nieba jako zgromadzenie wszystkich odkupionych ziemi (KKK 778).
L1. Przede wszystkim jednak Kościół narodził się z całkowitego daru Chrystusa dla naszego zbawienia, uprzedzonego w ustanowieniu Eucharystii i zrealizowanego na krzyżu. "Znakiem tego początku i wzrastania [Kościoła] jest krew i woda wypływające z otwartego boku Jezusa ukrzyżowanego” (KKK 766).
L2. Z Ewangelii św. Jana: „Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem - Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19, 31-34).
L3. Nie bez racji liczni Ojcowie Kościoła w wodzie widzieli symbol chrztu, we krwi zaś symbol Eucharystii, a w obu tych sakramentach symbol Kościoła, nowej Ewy powstającej z nowego Adama. Jak Ewa została utworzona z boku śpiącego Adama, tak Kościół narodził się z przebitego boku Chrystusa, który umarł na krzyżu (por. św. Ambroży).
L1. Z komentarza św. Ambrożego do Ewangelii: "Jeden z żołnierzy przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda". Krew dająca światu życie wypłynęła z boku Chrystusa, z boku nowego Adama, bo "pierwszy człowiek, Adam, stał się duszą żyjącą, a ostatni Adam - duchem ożywiającym". Z boku tego Adama płynie życie Kościoła, a my jesteśmy Jego członkami, "utworzeni z Jego ciała i kości".
Śpiew: Duchu miłości wylewaj się na nas
L2. Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: „Kiedy zaś dopełniło się dzieło, którego wykonanie Ojciec powierzył Synowi na ziemi, zesłany został w dzień Zielonych Świąt Duch Święty, aby Kościół ustawicznie uświęcał i aby w ten sposób wierzący mieli przez Chrystusa w jednym Duchu dostęp do Ojca". Wtedy "Kościół publicznie ujawnił się wobec tłumów i zaczęło się rozszerzanie Ewangelii...". Kościół, będąc "zwołaniem" wszystkich ludzi do zbawienia, ze swej natury jest misyjny, posłany przez Chrystusa do wszystkich narodów, aby czynić je uczniami (KKK 767).
L3. Życie pierwotnego Kościoła: „Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia” (Dz 2, 42-44.46-47).
L1. Miłość zespala Kościół pierwotny: „Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze [uzyskane] ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby” (Dz 4,32-35).
Śpiew: Miłujcie się wzajemnie
P. „Jak dobre dziecko, kochające matkę, modli się za nią, tak każda dusza chrześcijańska powinna się modlić za Kościół, który jest dla niej Matką” (Dz. 551). Wznośmy zatem pokorne błagania do naszego Zbawiciela, który oddał swe życie, aby zgromadzić w jedno rozproszone dzieci Boże: Pamiętaj, Panie, o swoim Kościele.
L1: Panie Jezu, Ty zbudowałeś swój dom na skale,
- umacniaj wiarę i nadzieję Twojego Kościoła.
Pamiętaj, Panie, o swoim Kościele.
L2: Panie Jezu, z Twojego boku wypłynęła krew i woda,
- odradzaj swój Kościół przez sakramenty Nowego i Wiecznego Przymierza.
Pamiętaj, Panie, o swoim Kościele.
L3: Panie Jezu, Ty jesteś obecny wśród tych, którzy się gromadzą w imię Twoje,
- wysłuchaj swój Kościół, gdy jednym głosem modli się do Ciebie.
Pamiętaj, Panie, o swoim Kościele.
L1: Panie Jezu, Ty razem z Ojcem mieszkasz w sercach miłujących Ciebie,
- utwierdzaj swój Kościół w Boskiej miłości.
Pamiętaj, Panie, o swoim Kościele.
L2: Panie Jezu, Ty nie odrzucasz tego, kto do Ciebie przychodzi,
- wprowadź wszystkich zmarłych do domu swego Ojca.
Pamiętaj, Panie, o swoim Kościele.
P: Módlmy się: Boże, Ty nazwałeś swój lud Kościołem, spraw, aby wierni gromadzący się w Twoje imię Ciebie wielbili i miłowali, Tobie byli posłuszni i pod Twoim kierownictwem osiągnęli obiecane życie w niebie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Śpiew: Pan ma wielką moc
Dłuższa cisza
L2. Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: Kościół jest w historii, ale równocześnie ją przekracza. Jedynie "oczami wiary" można w jego rzeczywistości widzialnej dostrzec również rzeczywistość duchową, będącą nośnikiem życia Bożego (KKK 770).
L3. Do istoty Kościoła należy to, że "jest on... ludzki i jednocześnie Boski, widzialny i wyposażony w dobra niewidzialne, żarliwy w działaniu i oddany kontemplacji, obecny w świecie, a jednak pielgrzymujący. Wszystkie te właściwości posiada w taki mianowicie sposób, że to, co ludzkie, jest podporządkowane Bożemu i skierowane do Bożego, widzialne do niewidzialnego, życie czynne do kontemplacji, a to, co doczesne - do miasta przyszłego, którego szukamy” (konst. Sacrosanctum Concilium, 2).
L1. Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: Chrystus wypełnia i objawia w Kościele swoją własną tajemnicę jako cel zamysłu Bożego: "Wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie" (Ef 1, 10). Św. Paweł nazywa "wielką tajemnicą" (Ef 5, 32) oblubieńcze zjednoczenie Chrystusa z Kościołem. (…) Taka komunia ludzi z Bogiem w Kościele przez miłość, która "nigdy nie ustaje" (1 Kor 13, 8), jest celem, do którego dąży to wszystko, co jest w nim środkiem sakramentalnym, związanym z tym światem, którego przeznaczeniem jest przeminięcie. "Cała jego struktura jest całkowicie podporządkowana świętości członków Chrystusa. Świętość mierzy się według «wielkiej tajemnicy», w której Oblubienica odpowiada darem miłości na dar Oblubieńca" (KKK 772-773).
L2. Z Dzienniczka św. Faustyny: Co za radość być wiernym dzieckiem Kościoła. O, jak bardzo kocham Kościół św. i wszystkich w nim żyjących; patrzę na nich jako na żywe członki Chrystusa, który jest głową ich. Zapalam się miłością z miłującymi, cierpię z cierpiącymi, ból mnie trawi, patrząc na oziębłych i niewdzięcznych; wtenczas staram się o taką miłość ku Bogu, aby Mu wynagrodzić za tych, którzy Go nie miłują, którzy karmią swego Zbawiciela czarną niewdzięcznością (Dz. 481).
L3. W czystych promieniach Twojej miłości zmieniła dusza moja swą cierpkość i stała się owocem słodkim i dojrzałym; teraz mogę być całkowicie pożyteczna Kościołowi, przez osobistą świętość, która drgnie życiem w całym Kościele, gdyż wszyscy stanowimy jeden organizm w Jezusie; dlatego wysilam się, aby ziemia serca mojego rodziła owoce dobre, choć może nigdy oko ludzkie ich nie dostrzeże, jednak przyjdzie dzień, że się pokaże, że tym owocem karmiło się i karmić się będzie wiele dusz (Dz. 1364).
Śpiew: Jeden jest tylko Pan
Dłuższa cisza
P. Kościół ma wiele „imion”. Myślę o nim jako o: wspólnocie Ludu Bożego tu na ziemi, ale i w niebie, Ciele Chrystusa, Oblubienicy Chrystusa, świątyni Ducha Świętego.
L1. Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: Do Ludu Bożego wchodzi się przez wiarę i chrzest. "Do nowego Ludu Bożego powołani są wszyscy ludzie", aby w Chrystusie "tworzyli jedną rodzinę i jeden Lud Boży" (KKK 804).
"Wierzymy we wspólnotę wszystkich wiernych chrześcijan, a mianowicie tych, którzy pielgrzymują na ziemi, zmarłych, którzy jeszcze oczyszczają się, oraz tych, którzy cieszą się już szczęściem nieba, i że wszyscy łączą się w jeden Kościół; wierzymy również, że w tej wspólnocie mamy zwróconą ku sobie miłość miłosiernego Boga i Jego świętych, którzy zawsze są gotowi na słuchanie naszych próśb" (KKK 962).
Kościół jest Ciałem Chrystusa. Przez Ducha Świętego i Jego działanie w sakramentach, przede wszystkim w Eucharystii, Chrystus, który umarł i zmartwychwstał, tworzy wspólnotę wierzących jako swoje Ciało. W jedności tego Ciała istnieje różnorodność członków i funkcji. Wszystkie członki są złączone jedne z drugimi, a szczególnie z tymi ludźmi, którzy cierpią, są ubodzy i prześladowani. Kościół jest Ciałem, którego Chrystus jest Głową: Kościół żyje dzięki Niemu, w Nim i dla Niego; Chrystus żyje z Kościołem i w Kościele (KKK 805-807).
Kościół jest Oblubienicą Chrystusa. Chrystus umiłował ją i samego siebie wydał za nią. Obmył ją swoją krwią. Uczynił z niej płodną Matkę wszystkich dzieci Bożych (KKK 808).
Kościół jest świątynią Ducha Świętego. Duch jest jakby duszą Ciała Mistycznego, zasadą jego życia, jedności w różnorodności oraz bogactwa jego darów i charyzmatów (KKK 809).
"Tak to cały Kościół okazuje się jako lud zjednoczony jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (KKK 810).
Śpiew: Gdzie miłość wzajemna i dobroć
L2. Z Rękopisu św. Teresa od Dzieciątka Jezus: „Zrozumiałam, że skoro Kościół jest ciałem złożonym z różnych członków, to nie brak mu najbardziej niezbędnego, najszlachetniejszego ze wszystkich. Zrozumiałam, że Kościół posiada Serce i że to Serce płonie Miłością. Zrozumiałam, że jedynie Miłość pobudza członki Kościoła do działania i gdyby przypadkiem zabrakło Miłości, Apostołowie przestaliby głosić Ewangelię, Męczennicy nie chcieliby przelewać swojej krwi... Zrozumiałam, że Miłość zamyka w sobie wszystkie powołania, że Miłość jest wszystkim, obejmuje wszystkie czasy i wszystkie miejsca... jednym słowem, jest wieczna!”
Dłuższa cisza
P. Kiedy mówię w Credo: Wierzę w święty Kościół powszechny” wyznaję, że jest on jeden, święty, powszechny i apostolski.
L3. Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: Kościół jest "jeden": ma jednego Pana, wyznaje jedną wiarę, rodzi się z jednego chrztu, tworzy jedno Ciało, jest ożywiany przez jednego Ducha ze względu na jedną nadzieję, u której kresu zostaną przezwyciężone wszystkie podziały (KKK 866).
Kościół jest "święty": jego twórcą jest najświętszy Bóg; Chrystus, Jego Oblubieniec, wydał się na ofiarę, aby go uświęcić; ożywia go Duch świętości. Chociaż obejmuje grzeszników, jest "nieskalany, choć złożony z grzeszników". Świętość Kościoła jaśnieje w świętych, a w Maryi już cały jest święty (KKK 867).
L2. Z Dzienniczka św. Faustyny: „Staram się o jak największą doskonałość, aby być pożyteczną Kościołowi. Większa daleko jest moja łączność z Kościołem. Każdej pojedynczej duszy czy to świętość, czy upadek odbija się w całym Kościele. Ja obserwując siebie i tych, z którymi jestem bliżej, poznałam, jak wielki wpływ wywieram na inne dusze - nie przez jakieś heroiczne czyny, bo te są same z siebie uderzające, ale przez tak drobne, jak poruszenie ręki, spojrzenie i wiele innych rzeczy, których nie wymieniam, a jednak działają i odbijają się w innych duszach, co sama spostrzegłam” (Dz. 1475).
L1. „Staram się o świętość, bo przez to będę pożyteczną Kościołowi. Robię ustawiczne wysiłki w cnocie, staram się wiernie naśladować Jezusa, a ten szereg codziennych cnót cichych, ukrytych, prawie niedostrzegalnych, ale spełnianych z wielką miłością składam do skarbca Kościoła Bożego na korzyść wspólną dusz. Czuję wewnętrznie, jakobym miała odpowiedzialność za wszystkie dusze, czuję dobrze, że żyję nie tylko dla siebie, ale [dla] całego Kościoła” (Dz. 1505).
L3. Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: Kościół jest "powszechny": głosi całość wiary; nosi w sobie pełnię środków zbawienia i rozdziela je; jest posłany do wszystkich narodów; zwraca się do wszystkich ludzi; obejmuje wszystkie czasy. "Kościół ze swej natury jest misyjny" (KKK 868).
Kościół jest "apostolski": jest zbudowany na trwałych fundamentach "dwunastu Apostołów Baranka" (Ap 21, 14); jest niezniszczalny; jest nieomylnie zachowywany w prawdzie. Chrystus rządzi Kościołem przez Piotra i innych Apostołów, obecnych w ich następcach, papieżu i Kolegium Biskupów (KKK 869).
"Jedyny Kościół Chrystusowy, który wyznajemy w Symbolu wiary jako jeden, święty, powszechny i apostolski... trwa w Kościele powszechnym, rządzonym przez następcę Piotra oraz biskupów pozostających z nim we wspólnocie, choć i poza jego organizmem znajdują się liczne pierwiastki uświęcenia i prawdy" (KKK 870) .
Śpiew: Pod Twą obronę Ojcze na niebie
Dłuższa cisza
L1. Papież Franciszek zachęca nas do modlitwy za Kościół, do powierzania Panu Bogu wszystkich tych, którzy otrzymali ten sam chrzest, mówiąc: "Tylko Pan może złu spojrzeć w twarz i je zwyciężyć. Przychodzi władca tego świata, ale nic nie może zdziałać przeciw Bogu. Jeśli chcemy, aby książę tego świata nie wziął Kościoła w swoje ręce, musimy go powierzyć Jedynemu, który może pokonać księcia tego świata. Tu pojawia się pytanie: czy modlimy się za Kościół, ale za cały Kościół? Za naszych braci, których nie znamy na całym świecie? Jest to modlitwa, którą musimy wznosić z serca, coraz bardziej”.
L2. "Zawierzenie Kościoła Panu jest modlitwą, która sprawia, że Kościół wzrasta. Jest to także akt wiary. My nic nie możemy, wszyscy jesteśmy ubogimi sługami Kościoła: ale On może prowadzić go naprzód, strzec go, sprawić by wzrastał, uświęcać, bronić go, bronić przed księciem tego świata”.
L3. „«Strzeż Panie, Twojego Kościoła»: jest on Twój! Dzięki tej postawie da On nam pośród cierpień tego pokoju, którego jedynie On może udzielić. Tego pokoju, którego świat dać nie może, tego pokoju, którego nie można kupić, tego pokoju, który jest prawdziwym darem obecności Jezusa pośród swego Kościoła. Powierzyć Kościół przeżywający udręki: są wielkie cierpienia, prześladowanie... Ale są też małe udręki: małe udręki choroby lub problemów rodzinnych... powierzyć to wszystko Panu: strzeż swojego Kościoła w ucisku, aby nie utracił wiary, aby nie utracił nadziei".
P. Zachęceni i wezwani przez papieża Franciszka do modlitwy za Kościół prośmy Ducha Świętego:
L1. „Duchu miłości, Tyś zstąpił w dzień Pięćdziesiątnicy na Apostołów zebranych w Wieczerniku i utworzyłeś z nich jeden Kościół, w którym zamieszkałeś; zstąp w naszych czasach w wyjątkowy sposób na Twój święty, powszechny i apostolski Kościół i udziel mu najdoskonalszych darów. Oświecaj i błogosław Ojca świętego, wspieraj go radą, pomocą i pociechą. Broń go od wszystkich nieprzyjaciół widzialnych i niewidzialnych. Oświecaj i błogosław wszystkich pracujących w Twojej winnicy: kardynałów, biskupów i prezbiterów, osoby konsekrowane i świeckich, a zwłaszcza ludzi chorych, ubogich, cierpiących. Błogosław także, przygotowującym się do służby przy Twym ołtarzu. O Duchu Przenajświętszy, zlej wszystkie Twe dary na nas, abyśmy umieli godnie wypełniać swoje tak wzniosłe powołania i strzeż nas od zasadzek ciała, świata i księcia ciemności. O Duchu miłości, przez gorącą modlitwę Jezusa wypowiedzianą w przeddzień Jego Męki: "Ojcze święty, spraw, aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie", przez Twą przedziwną jedność z Ojcem i Synem daj, aby w całym Kościele zapanowała jedność. Strzeż go po wszystkie wieki Twą przemożną opieką i złącz wszystkich jego członków węzłem serdecznej miłości. O Duchu miłości, spraw, niechaj zapanuje wśród nas wzajemna miłość. Złącz poróżnione małżeństwa, pogódź zwaśnione rodziny, zbliż mających urazę do siebie. Niechaj pokój, miłość i jedność panuje w państwach, rodzinach, wspólnotach zakonnych i świeckich, abyśmy się okazali godnymi uczniami Chrystusa i aby Ten, który powiedział: "Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeżeli będziecie się wzajemnie miłowali", poznał nas jako uczniów i dzieci swoje”. Amen.
P. Śpiewem przyzywajmy też wstawiennictwa naszej Matki, Maryi:
Śpiew: Weź w swą opiekę nasz Kościół święty
L2. „Jaka zdumiewająca tajemnica! Jest jeden Ojciec wszechświata, jest jeden Logos wszechświata, a także jeden Duch Święty, wszędzie ten sam; jest także jedna dziewica, która stała się matką, i chętnie nazywam ją Kościołem” (św. Klemens Aleksandryjski).
L3. Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: Maryja, wypowiadając "Fiat" ("Niech mi się stanie") w chwili Zwiastowania i dając swoje przyzwolenie na misterium Wcielenia, współdziałała już w całym dziele, jakie miał wypełnić Jej Syn. Jest Ona Matką wszędzie tam, gdzie On jest Zbawicielem i Głową Mistycznego Ciała. "Wierzymy, że Najświętsza Boża Rodzicielka, Nowa Ewa, Matka Kościoła, kontynuuje w niebie swoją macierzyńską rolę wobec członków Chrystusa" (KKK 973, 975).
Śpiew: Matko, która nas znasz
Dłuższa cisza
Modlitwa na Rok Wiary
P. „Nie chciej oddzielać Głowy od Ciała. Chrystus nie byłby wówczas cały. Cały zaś Chrystus nie istnieje bez Kościoła ani cały Kościół bez Chrystusa. Chrystus w całej swej pełni to Głowa i Ciało" (bł. Izaak, opat)
Panie, Jezu Chryste, błogosławiąc Cię za dar Kościoła, do którego raczyłeś nas powołać, dziękujemy za wspólną modlitwę i adorację. Kończąc ją gorąco prosimy o to, byś zachował nas na zawsze we wspólnocie Kościoła świętego. Prosimy również o pomnożenie naszej wiary. Spraw, aby stawała się ona mocniejsza, bardziej przemieniała nasze życie, abyśmy świadcząc o Twej obecności pośród tego świata, byli coraz bardziej czytelnym znakiem zbawienia.
L1. Panie Jezu, Synu Boga żywego, przymnóż nam wiary w Twoje słowo, w którym ukryta jest prawda i w którym Ty sam jesteś obecny. Otwórz nasz umysł i serce, abyśmy uważnie słuchali słów Ewangelii i gorliwie poznawali Twoją naukę, przekazywaną przez Kościół. Ześlij na nas swego Ducha, aby doprowadził nas do całej prawdy.
Śpiew: Panie, przymnóż nam wiary.
L2. Zbawicielu świata, przymnóż nam wiary w Twoje zbawcze działanie w sakramentach świętych i Twoją obecność pośród nas w znaku chleba. Niech nasza wiara objawi się w chętnym przychodzeniu na adorację i pełnym zaangażowaniu w przeżywanie sakramentów, szczególnie Eucharystii.
Śpiew: Panie, przymnóż nam wiary.
L3. Jezu, Synu Maryi, przymnóż nam wiary w Twoją obecność w nas samych i w innych ludziach. Nie pozwól nam zapomnieć o Twoich słowach: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z najmniejszych, Mnieście uczynili”. Dodaj nam sił, abyśmy służyli Ci w ludziach, do których nas posłałeś.
Śpiew:Panie, przymnóż nam wiary.
P: Przyjmij, miłosierny Jezu, naszą pokorną modlitwę o pomnożenie wiary. Niech ona kształtuje całe nasze życie i doprowadzi nas do Ciebie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Adoracja w ciszy